Dziecko nr 3 wprowadza swoje porządki

Dzisiaj nie będę prawić mądrości, podzielę się z Wami moją bezradnością, może będzie mi lżej. Pewnie większość z Was się zorientowała, że mamy troje dzieci. Choć mogłoby się wydawać, że taki bagaż idzie w parze z doświadczeniem, niekoniecznie tak jest.

Sama dałam się na to nabrać, w końcu przeczesując w trzeciej ciąży internety co i rusz czytałam o tym, jak to przy przekroczeniu progu wielodzietności w magiczny sposób uwalniasz się od wszechobecnych "cioć dobra rada", bo "matce trojga nikt nie odważy się radzić, ona widziała już wszystko". Czyżby?

Wyrośnie? Tia...

Kiedy Kazik się urodził, był dzieckiem bardzo absorbującym, porównywalnie jak Teodor. Krojenie chleba jedną ręką, gotowanie z noworodkiem w chuście, prasowanie, kiedy śpi, miałam to wszystko przećwiczone. Było momentami ciężko, było dziecko płaczące w łóżeczku, kiedy musiałam do czegoś użyć rąk, ale przeżyliśmy. Powtarzałam, jak mantrę, że za rok będzie zdecydowanie łatwiej.

Serio?

Od jakiegoś czasu zastanawiam się, gdzie ja na Boga byłam, kiedy Zet i Ted mieli rok? Bo chyba nie w domu. Albo mam słabą pamięć, albo tamci dwaj byli łatwiejsi w obsłudze. Matko, co to jest za dziecko?! To nawet nie jest tak, że zachłysnął się pierwszymi krokami, bo z tym nadal nie radzi sobie najlepiej. Ale mam wrażenie, że pionizacja wcale nie jest mu niezbędna do życia. Już od jakiegoś czasu całkiem nieźle radzi sobie z wspinaniem na meble i choć wydawało nam się, że mamy dom przystosowany do małych dzieci...

Wszędzie

Nie pamiętam, żeby Zygmunt czy Teodor wspinali się na kanapę, jeśli to robili, to tylko po to, żeby na niej usiąść. Kazik? Kazik nie uznaje takich prostackich rozwiązań. Jeśli wchodzi na kanapę, to od razu na zagłówek, ewentualnie na stół stojący obok. Jeśli nie zauważę, że drzwi u Zygmunta w pokoju są otwarte, mogę być pewna, że Kazik natychmiast znajdzie się na Zetowym łóżku, piętrowym, pod które wchodzę na baczność. Jeśli chłopcy nie zamkną drzwi od łazienki, kiedy są w w wannie, Kazik już pędzi, podsuwa sobie schodek i próbuje do nich dołączyć. Szafa, zmywarka,  kuchenna szuflada, ten dzieciak był już wszędzie, nawet tam, gdzie wydawało mi się, że nie ma szans się zmieścić - też był.

Zakupy

Siłą rzeczy Kazik jeździ ze mną wszędzie, ostatnio w Lidlu byliśmy prawdziwą atrakcją. Kazik w ćwierć sekundy stanął tam gdzie inne dzieci siedzą, posadziłam go i po trzydziestu sekundach już udało mu się wyswobodzić. Przy kasie, choćbym nie wiem, jak go pilnowała, zawsze odkrywam w koszyku podrzucone artykuły, nie to żeby sobie tam wrzucał jakieś smakołyki, wrzuca to co sięgnie. Był już na taśmie przy kasie, łapał ludzi za kołnierze i rękawy...

A przy tym

Kiedy już robi swój księżycowy spacer na dwóch nogach oczekuje oklasków oglądając się na nas, kiedy idziesz do pokoju mówiąc: "Kazik, Kazik, gdzie jesteś?" możesz mieć pewność, że ten mały gnomek siedzi nakryty kocem albo bluzą na głowę i cichutko rechocze! Doskonale wie, kiedy zatrzepać rzęsami, kiedy zrobić podkówkę...

Chyba jestem stara

Może to o to chodzi, a może on jest dowodem na to, że każde dziecko jest inne. Włożenie zawartości szafek, w których Kazik sprzątał na miejsce i pójście po odkurzacz, to syzyfowa praca, 10 sekund wystarczy mu na naniesienie poprawek, wygrzebuje rzeczy z kosza na śmieci i rozbraja mnie obejmując mnie tymi małymi łapkami, pomaga rozpakowywać zmywarkę, kiedy zapomnę podziękować, patrzy na mnie tymi sarnimi oczami i mówi roszczeniowym tonem "dzia?!". Mimo, że wieczorem siadam na kanapie zmęczona, jak po pracy w kopalni, to znów myślę sobie "za rok będzie łatwiej".