Rodzicielstwo Bliskości - z czym to się je i o co w tym chodzi

Kiedy osiem lat temu byłam w pierwszej ciąży zastanawialiśmy się, jak będzie wyglądać nasza droga, ale nie mieliśmy na nią większego planu. To co wiedzieliśmy na pewno, to fakt, że nie będziemy stosować przemocy wobec dziecka. Reszta przyszła sama.

fot. pixabay

Dziś będąc matka trzech muszkieterów mogę napisać, że nasze rodzicielstwo poszło w stronę Rodzicielstwa Bliskości. I choć kilka lat temu bałam się tego określenia, bo kojarzyło mi się z porodem w głuszy, wielorazowymi pieluszkami i życiem bez wszelkich udogodnień, teraz wiem, jak bardzo się myliłam.

Rodzicielstwo Bliskości jest niczym innym, jak naturalną odpowiedzią na potrzeby dziecka i rodziców. Zaczynając od początku:

1. Poród - przeżycie dla dziecka i rodziców

Żadne z naszych dzieci nie urodziło się w lesie przy strumieniu. Wszyscy przyszli na świat w szpitalu. Przy każdym porodzie obecny był tata chłopców. Każdy z tych trzech przewrotów naszego życia poprzedziło 9 miesięcy wspólnego czekania, wsłuchiwania się w moje ciało i w jego potrzeby. W kulminacyjnym momencie Michał zawsze trzymał mnie za rękę i wspierał. Chłopcy lądowali na moim brzuchu i tam spędzali pierwsze dwie godziny życia. Zeta w międzyczasie zważono i zmierzono, dziś wiem, że to mogło poczekać. Maluchy miały tu lepiej, bo dopiero po dwóch godzinach były badane. Poród to wielki stres dla dziecka, dlatego powinno po nim dojść do siebie w objęciach matki, której zapach i bicie serca dobrze znają.

fot. Pixabay

2. Karmienie piersią

Jeśli wydaje Ci się, że karmienie to droga przez mękę, to... nie do końca masz rację. Owszem bywają trudne momenty, ale satysfakcja z karmienia, oszczędność czasu i pieniędzy są warte każdej łzy. O dobrodziejstwach płynących z mlekiem matki nikogo nie będę przekonywać, pełno takich informacji w internecie. W Rodzicielstwie Bliskości nie chodzi o to, żeby karmić do 12 roku życia, chodzi o to, żeby Tobie i dziecku było z tym dobrze. Więc nawet jeśli wybierzesz butelkę, nadal możesz praktykować ten model wychowania. U nas było tak, że Zet sam porzucił cycka, kiedy skończył 9,5 miesiąca. Teda sama zdecydowałam odstawić, kiedy miał dwa lata (do tego tematu jeszcze wrócimy kiedyś). Kazika planuję karmić 2 lata, jak wyjdzie, czas pokaże.

fot. Instagram matka_zywicielka

3. Spanie z dzieckiem

Podobnie, jak przy karmieniu, nikt, nikogo nie zmusza. Czasem wystarczy dziecku łóżeczko postawione przy łóżku rodziców, czasem dzieci lubią spać zupełnie oddzielnie. Zygi praktycznie od początku miał swój pokój i wszystkim to pasowało. Budził się dwa, czasem trzy razy w nocy, a po karmieniu grzecznie zasypiał w łóżeczku. Ted od początku gardził łóżeczkiem, jedyna słuszna opcja to było spanie z nami, a mi to pasowało, bo budził się co dwie minuty na karmienie, więc była to jedyna opcja, żeby się wyspać. Kazik jest gdzieś pomiędzy, w dobry dzień śpi do trzeciej u siebie, potem z lenistwa biorę go do naszego łóżka, w gorsze dni, nie daje się odłożyć.

fot. Pixabay

4. Reakcja na płacz

"Bez płaczu się nie wychowa", mawia moja mama i sporo ma racji. Niemowlę nie umie mówić, komunikuje więc swoje potrzeby płaczem. To, że nie wolno dziecka zostawiać, żeby się wypłakało jest chyba jasne. Ostatnio trafiłam na jakiś artykuł mówiący o tym, że badania przeprowadzone na amerykańskich więźniach pokazały, iż 75 procent z nich było pozostawianych w niemowlęctwie do samouspokojenia w łóżeczku. Ci ludzie mieli problem z empatią w dorosłym życiu. Gdzieś w tyle głowy towarzyszyło im przekonanie, że muszą zadbać o siebie i tylko o siebie, nawet jeśli oznaczałoby to krzywdzenie innych.
Tuląc dziecko, które wzywa opiekuna płaczem dajemy mu sygnał: słabszymi trzeba się opiekować, nie jesteś sam, kocham Cię i chcę żebyś był szczęśliwy. Twoje dziecko nie płacze, żeby Tobą manipulować, ono tego nie umie. To my dorośli uczymy dzieci kłamać i manipulować.

5. Przytul mnie, noś mnie 

"Nie noś, bo przyzwyczaisz!" Ile razy to słyszałeś drogi rodzicu? Moja ulubiona odpowiedź na takie stwierdzenie brzmi: Już przyzwyczaiłam, przez dziewięć miesięcy, postanowiłam po prostu nie odzwyczajać. Zwykle to wystarcza. Nasze dzieci były noszone i tulone i w chuście i na rękach. Może Was zaskoczę, ale ani ośmioletni Zet, ani pięcioletni Ted wcale nie chcą teraz na ręce. Noszenie dzieci ma dla nich wielowymiarowe znaczenie, pomaga stworzyć bliskie relacje z rodzicem, uspokaja, bo zapach, bicie serca i dotyk rodzica stwarzają poczucie bezpieczeństwa. Kiedy dziecko ma gorączkę kontakt skóra do skóry z rodzicem pozwala zbić temperaturę, kiedy się przytulamy, nasz organizm produkuje oksytocynę nazywaną hormonem miłości, ta z kolei nie tylko poprawia nasze samopoczucie psychiczne, ale wzmacnia też układ odpornościowy i przyspiesza gojenie ran. Fajnie co? Kiedyś czytałam też, że dorosły człowiek, który przytula się 12 minut dziennie zmniejsza u siebie ryzyko wystąpienia depresji o 85 procent! Więc zawsze możecie to robić dla siebie :)

fot. Facebook Matka Żywicielka

6. Wychowanie czy tresura?

I tu znowu musimy się pochylić nad reakcjami rodziców na potrzeby dziecka. Bo widzicie, w RB wcale nie chodzi o to, żeby nie wychowywać, przeciwnie, w naszym domu obowiązują jasne zasady, dzieci wiedzą co mogą, a czego im nie wolno. Ale (zawsze jest jakieś ale) zamiast stosować tresurę zrobisz źle - kara, zrobisz dobrze - nagroda, staramy się tłumaczyć wprowadzając jakieś zwyczaje, potem owszem, chwalimy lub podkreślamy, co można było zrobić lepiej. Staramy się zawsze być obok naszych dzieci, kiedy tego potrzebują. Kiedy widzimy, że z czymś sobie nie radzą, staramy się ich wystopować i pomóc w znalezieniu właściwego rozwiązania. No bo dziecku można coś kazać, zrobić za niego, pokazać "jedyne słuszne rozwiązanie", ale (znowu ale) chcemy wychować samodzielnych dorosłych, ludzi, którzy będą umieli znaleźć wyjście nawet z trudnej sytuacji. Bo w dorosłym życiu nikt nie będzie ich wyręczać.

7. A gdzie w tym mama i tata?

Jeśli Twoje dziecko w ciągu dnia usłyszy 70 razy "zaraz", "nie teraz", "za chwilę", "poczekaj" to zapewniam, będzie ciągle próbowało znaleźć moment, kiedy będzie mieć Cię tylko dla siebie, bo wie podświadomie, że tak powinno być. Jeśli jednak słuchasz go z zainteresowaniem, odpowiadasz na jego pytania, patrzysz mu w oczy w czasie rozmowy, to wie, że jeśli w końcu usłyszy "Teraz mama i tata potrzebują trochę czasu dla siebie" należy to uszanować. Bo w tym wszystkim nie możemy zapominać, że związek rodziców jest ważny, trzeba go pielęgnować. Dzieci obserwują to co dzieje się w ich domu rodzinnym,przenoszą to na własne późniejsze relacje. Jeśli rodzice nie mają dla siebie czasu, dzieci kodują, że z partnerem nie trzeba spędzać czasu, jeśli rodzice się ciągle kłócą, dzieci przeniosą ten styl rozmawiania do swoich domów. Lepiej więc, żeby widziały nas uśmiechniętych, przytulonych, odnoszących się do siebie z szacunkiem. Od nas uczą się czym jest miłość.

fot. Pixabay

Podsumowując, kiedy rodzi się dziecko nie wychodzi razem z nim instrukcja obsługi. To, że coś sprawdza się w jednej rodzinie, wcale nie znaczy, że będzie złotym środkiem w innej. Dzieci są różne i dorośli są różni. Rodzicielstwo Bliskości każdy z nas może dostosować z łatwością do własnych realiów i potrzeb. Jaki jest klucz? Miłość, szacunek i zaufanie. Również sobie, bo to Ty jesteś rodzicem i Twoja intuicja podpowie Ci jak postępować.