Twój facet nie jest idiotą

Cały dzień nosiłam się z zamiarem opisania w ramach piątku historii naszych zaręczyn, bo jest to lekko mrożąca krew w żyłach, ale i zabawna historia. Taka w sam raz na piątek. Ale nie tym razem, nie siadłam do wybierania zdjęć, więc musicie mi wybaczyć. Wrócę do tej opowieści, bo zawsze robi show na spotkaniach towarzyskich. 

jarmoluk/pixabay

Szukałam więc tematu zastępczego, mam taki zwyczaj, że jak już nie wiem jaki temat poszarpać, to przeglądam kilka portali, to co tam się dzieje, zwykle już tytułem zachęca mnie to pisania... na przekór. No taka już ze mnie potwora, że często się nie zgadzam z tymi obiegowymi opiniami, a właściwie ze sposobem ich przekazywania czytelnikowi.

Chłopu tłumacz łopatą

"Mężczyzna się nie domyśli! Zaplanuj mu zadania" grzmi do mnie znana autorka z popularnego portalu. A ja się pytam: Czy próbowała się Pani kiedyś związać z nie-idiotą? Polecam. Serio. Dlaczego świat próbuje wpoić kobietom, że ten co leże obok niej w małżeńskim łożu, codziennie samodzielnie docierający bezpiecznie do pracy i wracający do domu człowiek, który z dużą dozą prawdopodobieństwa potrafi obsługiwać pojazdy mechaniczne, kosiarkę spalinową i wiertarkę nie potrafi sam dostrzec, że gniazdko wystaje ze ściany?

Mój jest inny?

Ciągle słyszę, że ja to mam dobrze, bo Michał lubi majsterkować, bo on jakiś taki ogarnięty. No owszem, ale nie dlatego, że jest wybitnie pracowity, czy ja mu jakoś tą pracę planuję. Michał jest równie leniwy jak ja. Wiecie dlaczego robi bez pokazywania palcem różne rzeczy? Bo tak go nauczono w domu. Nieźle co?

Pomyśl o przyszłych pokoleniach

Drogie matki synów, skupcie się teraz, nie usługujcie małym książętom, nie myślcie za nich. Tak zrobicie im krzywdę, a przecież chcecie wychować ich na samodzielnych szczęśliwych ludzi. No i hellow, pomyślcie o przyszłych synowych. Niech prowadzi nas solidarność jajników, również z tymi przedstawicielkami gatunku, które jeszcze się nie urodziły, ale urodzą nasze wnuki!

Zmień to

Na świecie jest mnóstwo fajnych zaradnych i myślących facetów, wybierz sobie jednego. Jeśli już jakiegoś masz i taki nie jest, a masz z nim kredyt i nie chcesz chłopa wymieniać to przestań go wyręczać, przestań pokazywać palcem i najważniejsze przestań jęczeć i marudzić. Uśmiechnij się do niego, zapytaj jak minął mu dzień, pożartuj i zobaczysz, że on widzi to pieprzone gniazdko, nim się zorientujesz - naprawi.

Dlaczego dziecko mnie nie słucha? 5 powodów

Nie jestem psychologiem, jak wiecie, ale mam kilka pomysłów i obserwacji dlaczego tak się dzieje. Podzielę się z Wami nimi, bo czasem zaskakuje mnie, jak banalne błędy popełniamy my jako rodzice. Celowo nie piszę "Wy", bo sama święta nie jestem. Ale uczę się dość szybko od moich dzieci i staram się wyciągać wnioski.

HaiRobe/Pixabay

Wybaczcie, ale nie będę przebierała szczególnie w słowach, bo i po co, przecież jesteśmy tu sami dorośli. Czasem proszę Was o poradę, dziś podzielę się z Wami tym, co ja wiem. Widzę czasem różne sytuacje w swoim otoczeniu i wcale mnie nie dziwi, że dzieci nie słuchają rodziców. Dziwi mnie to, że ich to dziwi. Wiecie czemu tak jest? Oto moje top of the top.

1. Za dużo na raz

Jeśli zamiast wydać z siebie prosty komunikat, snujesz monolog o tym, jak sama musisz prać, sprzątać, gotować, taszczyć zakupu, myć kibel i jeszcze tego klocka podnieść, to nie licz, że dziecko podniesie klocek. Przestało Cię słuchać na etapie gotowania, w jego głowie właśnie odbywa się analiza, czy poprosić o kanapkę czy o naleśnika. Jeśli chcesz, żeby dziecko podniosło klocek, powiedz mu dokładnie to, a nie historię swojego życia. Jeśli w pokoju jest ogólny bałagan i Twoim celem jest nakłonienie dziecka do uprzątnięcia go, to nie mów "Posprzątaj". Powiedz: Zbierz klocki z podłogi do pudełka, wynieś brudne ubrania do kosza na pranie, ułóż zeszyty, schowaj kredki na miejsce" i tak dalej.  Jedna rzecz na raz, poczekaj, aż zadanie zostanie wykonane i zleć kolejne.

2. Dopasuj komunikat do wieku

Jeśli powiesz dwulatkowi, żeby zachowywał się kulturalnie, jak pojedziecie do cioci, to nie spodziewaj się szału. No nie ma szansy, że choćby najmądrzejszy dwulatek na świecie zmieni swoje zachowanie dlatego, że rodzice sformuowali taką prośbę. Generalnie mam na papierze, że moje dzieci są raczej z tych mądrzejszych, ale powiedzenie im nawet dziś, że "nie chcę się za Was wstydzić" raczej nic im nie powie. Ale jeśli powiem im, że proszę, żeby nie biegali, nie krzyczeli, to jest cień sznsy, że w określonych okolicznościach właśnie tak się stanie.

3. Nie słuchasz dziecka

Tak, tak, dobrze czytasz. Jak mówisz dziecku siedź spokojnie, kiedy się kręci przy obiedzie, a nie zapytasz, czemu tak się dzieje, to nie spodziewaj się, że dzieciak znieruchomieje. Zapytaj go czemu zachowuje się w sposób niepożądany i.... uwaga będzie hit! WYSŁUCHAJ ODPOWIEDZI! Niezłe co? Może się okazać, że Twoja latorośl ma PRAWDZIWY powód do "braku posłuszeństwa". Dzieci rzadko robią nam na złość, serio. Tylko skup się i wysłuchaj tego dzieciaka, nie zerkając na niego z ukosa znad telefonu. Tak serio go posłuchaj!

4. Przestań się drzeć!

Twoje dzieci są głośne? Przybij piątkę moje też. Jeśli chcesz coś wyegzekwować i delikatnie mówiąc zaczynasz od darcia pyska, to już możesz nadstawić drugi policzek. Wróżę Ci porażkę. Przecież się i tak nie przekrzyczysz, więc szkoda gardła, szkoda nerw... Spróbuj mówić normalnie i wcale im nie groź. Powiedz normalnym tonem, np. Chciałam zjeść z Wami deser, ale jak jesteście zajęci kłótnią, to pewnie nie macie czasu. Skuteczność 805% ;)

5. Dzieci Cię nie lubią

Jeśli skupiasz się na nakazach i zakazach, w wolnych chwilach siedzisz z nosem w komputerze i zlewasz dzieci, no to nie dziw się, że Cię nie lubią i ignorują. Sama bym Cię nie lubiła. Dajże tym dzieciom pożyć. Daj im przestrzeń do biegania, krzyczenia, bycia dziećmi. Już wiele razy pisałam, odłóż ten ekran! Też mam taką pracę jaką mam, ciągle telefon mi dzwoni, ciągle dostaję maile... Ale mam godziny, w których się tym zajmuję i takie, kiedy nikt się do mnie nie dobije. Bo są dla dzieci. Cóż, najwyżej, jak dziś siądę do pracy o 23. Zdarza się. Ale w ciągu dnia byliśmy na spacerze, na lodach, gadaliśmy, czytaliśmy pograliśmy w piłkę. Daj się lubić, wyjmij kij z tyłka.

Trudne chwile. Adaptacja w przedszkolu

Już zaraz otworzą się przed Wami drzwi przedszkoli i szkół. Przed niektórymi po raz pierwszy. Rodzice często obawiają się, jak ich pociecha, dotąd wygłaskana w domu, poradzi sobie w przedszkolu. Czy zaadaptuje się w grupie, czy będzie płakać. Obawiają się, jak sobie poradzą, kiedy dziecko będzie płakać, kiedy nie będzie chciało przekraczać przedszkolnego progu.

zing34/pixabay

Pozwólcie, że dziś podzielę się z Wami moją wiedzą w tym temacie. Mamy za sobą dwie adaptacje, jedna jeszcze przed nami. Wiele rozmów z przedszkolankami, z psychologiem. Wiele też adaptacji widziałam i pozwólcie, że nie jak ekspert, ale jak rodzic powiem Wam, kiedy adaptacja idzie źle, a kiedy wszystko jest w normie.

Najpierw Ty!

Brzmi Absurdalnie? Wcale nie. Po pierwsze to Wy, jako rodzice musicie sobie uświadomić, że przedszkole jest naturalnym elementem życia dziecka. Jeśli zdecydowaliśmy się na posłanie go do placówki, pewnie mamy powód. Wracasz do pracy, uważasz, że w grupie rówieśników dziecko się lepiej rozwija? Decyzja zapadła, skoro zapadła, to teraz nie szukajmy problemów, tylko przekonajmy sami siebie, że nasza decyzja jest dobra. Bo jest. Ale jeśli rodzice w to nie wierzą, to choćby nie wiem, co dziecku powiedzieli, ono poczuje ich niepokój i samo też nie będzie spokojne.

Nim staniesz na progu

Jeśli rodzice już wiedzą, że podjęli dobrą decyzję, powinni powiedzieć dziecku, co je czeka. Opowiedz o przygodzie, o nowych zabawach, które czekają na dziecko w przedszkolu, o przyjaźniach, które będzie mogło nawiązać, może Ty masz takich przyjaciół, z którymi znacie się od przedszkola? To bardzo pomaga. Nie przesadź jednak. I broń boże nie strasz dziecka przedszkolem. Słyszałam rodziców, którzy mówili "w przedszkolu sobie tak nie pomarudzisz z jedzeniem", albo "w przedszkolu takie niegrzeczne dzieci stawia się w kącie!". Nie idź tą drogą. Opowiedz normalnie, że rano dziecko pójdzie do sali, zje śniadanie, potem się pobawi, może się zdrzemnie, zje obiad i mama, babcia czy kto tam u Was będzie odbierał przyjdzie po nie.

Trudne początki

Dzieci często, choć nie zawsze mają trudne wejścia na początku edukacji, potrafią też zaskoczyć. Jest to zupełnie normalne. I jedno i drugie zachowanie mieści się w normie. Pozwólcie, że tu przytoczę naszą przedszkolną historię nr 1. Zet poszedł do przedszkola jako czterolatek, było uroczyste rozpoczęcie, dzieci poszły do grup, rodzice zostali poproszeni o zjawienie się po potomstwo za trzy godziny. Przyjechaliśmy z duszą na ramieniu, a nasz syn wyszedł z uśmiechem od ucha do ucha i informacją: "spoko, mogę tam chodzić". To był koniec tej historii adaptacyjnej. Wcześniej Zet chodził bardzo krótką chwilę do innej placówki, ale o tym opowiem Wam innym razem.Teodor poszedł do przedszkola , jako dwulatek, był samoobsługowy i mówiący. Mógł.

Początek był dramatyczny. Teodor był wtedy jeszcze karmiony piersią i przy piersi zasypiał, w żaden sposób nie szło go bez cycka uśpić. Nie chciał chodzić do przedszkola, płakał, nie było to łatwe doświadczenie, mimo, że początkowo spędzał w placówce zaledwie trzy godziny, płakaliśmy oboje. Aż w końcu moja znajoma psycholog zapytała, a czemu go tak wcześnie zabierasz? Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że dlatego, że strasznie płacze, często cały pobyt, więc odbieram go, żeby w domu poszedł spać odpoczął i pobył ze mną. Magda zasugerowała, żeby przekornie zostawić go dłużej, żeby przespał się w przedszkolu. Nie wierząc w sukces tego przedsięwzięcia, tak właśnie zrobiłam i stał się cud! Nagle zamiast płaczącego, odebrałam zadowolone, uśmiechnięte dziecko. Nie usnął od razu, ale Pani Karolina siedziała przy nim i głaskała go po plecach, tak długo, aż się w końcu udało. Od tej pory nawet rano nie rozpaczał przy rozstaniu.

Pożegnanie

Nadmierne przedłużanie rozstania z dzieckiem nie przyniesie dobrego efektu, w szatni przytul przebrane dziecko, powiedz kiedy po nie wrócisz, np. będę po obiadku i odprowadź do sali, potem odwróć się i wyjdź. Musisz znaleźć w sobie siłę, nawet jeśli dziecko płacze. To minie. Najczęściej kilka minut po wyjściu rodzica z placówki, dzieci zajmują się na tyle mocno zabawą, że zapominają płakać. Oczywiście zdarzają się matki (tatusiowie jakoś rzadziej), które potrafią wtargnąć do sali w ciągu dnia, żeby sprawdzić czy dziecku nie dzieje się krzywda, są takie wiszące na płocie i takie, które dzwonią co trzy minuty. Ze względu na więzi w tych pierwszych tygodniach dziecko do placówki powinien odprowadzać rodzić, z którym maluch jest mniej zżyty.

Ile trwa rozpacz

Zwykle okres adaptacyjny zamyka się w pierwszym miesiącu, czasem jednak trwa znacznie dłużej, bywa, że dzieci, które chodziły na początku do przedszkola chętnie po dwóch, trzech tygodniach zaczynają się buntować, płakać. Niepokoić powinno jeśli dziecko po miesiącu nadal płacze, nie tylko przy rozstaniu, ale także w ciągu dnia i po powrocie do domu, budzi się z płaczem, w wolne dni panikuje, że będzie musiało iść do placówki. Wtedy bezwzględnie należy skonsultować się ze specjalistą. W innych przypadkach należy zacisnąć zęby i przeczekać.

Co może pomóc

Jak już wspomniałam warto, żeby dziecko odprowadzał ten rodzic, z którym maluch jest mniej zżyty. Pozwól dziecku się przytulić, wykaż zrozumienie dla emocji. Pozwól się złościć, płakać, przytulaj i tłumacz, że nadal kochasz, że każdego dnia dziecko wróci do domu, będzie spać w swoim łóżeczku. Dla trzylatka, to wcale nie jest takie oczywiste. Jeśli przedszkole pozwala, niech dziecko zabiera ze sobą ukochaną przytulankę, albo szal mamy, tak, żeby mieć przy sobie znajomy zapach. Jeśli przyprowadzisz dziecko do przedszkola, a ono płacze przy pożegnaniu, nie zabieraj go do domu, zostaw, umów się z panią, że za dwie godziny da Ci znać, jak maluch się zachowuje, czy się uspokoił. Jeśli dziecko marudzi, jak zabierasz je przed drzemką, spróbuj kilka dni zostawić je dłużej, może się okazać, że to właśnie ten odpoczynek jest kluczowy dla sytuacji. I banał, zadbaj o wygodny strój dziecka. Czasem maluchy potrafi rozdrażnić metka w majtkach, czasem piękne spodnie nie dają się wspinać na placu zabaw. To wszystko potrafi zniechęcić do przedszkola. Za każdy udany dzień, nagradzaj dziecko, nie musisz kupować drogiej lalki, miej dla dziecka ulubiony smakołyk, idźcie na lody, plac zabaw. Doceń starania i głośno chwal.

Dacie radę, serio!

Moje dzieci z wszystkiego wyrosły!

Wakacje, wakacje i po wakacjach. Jak wiecie od kilku dni próbujemy skompletować wyprawki. Tym razem obiecałam sobie, że wszystko skrupulatnie policzę, bo pytanie: Ile to wszystko kosztuje? Wraca do nas co roku jak bumerang. Już prawie ogarnęliśmy te zeszyty, linijki i wtedy stało się to...

Dzięki sile sprawczej w ostatnią środę, obudziliśmy się i zobaczyliśmy za oknem deszcz i ziąb. Pogoda nagle się popsuła, na moje szczęście. Dzięki temu, że dzieci po raz pierwszy od maja były zmuszone założyć skarpetki i długie spodnie odkryłam, że mamy poważne deficyty w szafie... Czyli nasza check lista musi zostać rozszerzona o ciuchy. Dzieci były uprzejme w lecie urosnąć. Zet o 5 cm, Ted prawie 7. A stopy każdego z nich, cóż dziwię się, że jeszcze nie zgłaszają, że crocsy są za małe, bo adidasów nie byli w stanie założyć.

Nie lubię zakupów

Serio, jestem słaba w byciu „typową” kobietą. Jedyne zakupy, które sprawiają mi przyjemność, to te na dziale z kuchniami świata, cała reszta to katorga. Widzicie już moją minę na myśl o tym, że ja i trójka dzieci ruszymy na podbój galerii handlowych? Umówmy się, że nie jest to mina wyrażająca ekscytację. Co tylko się da zamówię przez internet. To jest wybawienie, sadzam dzieci przed komputerem, mówię im ile t-shirtów czy par skarpet mają wybrać i... ograniczam filtrami. Potem tylko klik klik, szybki przelew i z głowy.

Niektórych rzeczy nie kupię przez internet

Kurtki, buty, trzeba przymierzyć, nie ma wyjścia, już nie raz wmanewrowałam się w kupione na oko bluzy, które się nie dopinały. Po takie rzeczy pójdziemy z pewnością do sklepu stacjonarnego, ale jakoś to przeżyję, ten jeden raz ;)

A niektóre mogę 

Skarpetki. Kocham kupować skarpetki. Zawsze robię to przez internet, parzę sobie kawkę, odpalam stronę www.wola.pl i klikam z przyjemnością. Chłopcy uwielbiają te skarpetki, bo są nie tylko kolorowe, ale i mega wygodne, te sportowe mają jakby ściągacz pośrodku stopy. To taki banał, a jednak wielka sprawa, bo dzięki niemu skarpetki nie zjeżdżają z dziecięcych stóp razem z butem. Do Woli wracamy regularnie (można ich też znaleźć w wielu sklepach stacjonarnych), bo to naprawdę dobre polskie produkty. A do tego ceny są mocno konkurencyjne.

Okiem Żywiciela: Jajecznica po boksersku

Nie każdy musi być szefem kuchni godnym gwiazdek Michelin'a ale jak w każdym temacie jakąś fundamentalną wiedzę powinno się mieć. Jeśli mówimy o gotowaniu to zawsze to lubiłem, nie jestem w żadnym razie ekspertem, ale parę solidnych pozycji w swoim repertuarze mam, co prawda na co dzień gotuje Marta ale w sytuacjach awaryjnych potrafię ją zastąpić (żartuje Kochanie, jesteś niezastąpiona) i dzieci nawet po tym nie wymiotują.

Hans/pixabay

Kiedyś pracowałem jako kelner w restauracji, która mieściła się na terenie wojskowo-sportowym przez co obsługiwała głównie sportowców. Stałą grupą gości było kilkunastu młodych bokserów (paru z nich potem widywałem w telewizji, pewnie szkoda, że nie robiłem im zdjęć albo nie brałem autografów). Przychodzili na śniadania po porannych treningach. Menu mieli raczej stałe i niezbyt skomplikowane (normalne żarcie żadne tam ryże tylko dużo, bo przy ich wysiłku przepalali wszystko). Zdarzyło się kiedyś, że w wyniku jakichś zawirowań kadrowo-organizacyjnych kuchnia do pracy nie przyszła, a bokserzy na śniadanie tak.

Jeść nadal chcieli

O ile wydanie pieczywa, ogarnięcie wędlin i serów nie stanowiło większego problemu to jednak chłopaki musieli na to trochę poczekać, co jak się domyślacie nie poprawiło im nastroju, szczególnie, że byli po solidnym treningu i adrenalinka była odpowiednio podniesiona.

Jak zaczęliśmy znosić im jedzenie z kolegą, to zaczęły padać pytania o gorący posiłek (zawsze mieli coś na ciepło, a to kiełbaski, a to parówki z wody ,a to jajecznica.) Należało im się jak psu buda ale było jeden problem. W restauracji byłem tylko ja i mój kolega. O braku ciepłego bokserzy nie chcieli słyszeć i sytuacja zaczęła się robić delikatnie nerwowa. Nie wiedzieć czemu akurat wtedy przypomniały mi się słowa jednego z trenerów tych chłopaków, że gdyby nie boks to spora część z nich skończyłaby w kryminale, bo talent do bitki idzie u nich w parze z temperamentem. To skłoniło mnie to zrobienia im ciepłego posiłku.

Wybór padł na jajecznicę ,bo parówek nie było, a kiełbasy było niewiele. W restauracji nie było też nikogo, kto odważył by się powiedzieć 12 rosłym bokserom "sorry chłopaki, dokładki nie będzie". Jajecznica wjechała, atmosfera się oczyściła, bokserzy poszli robić coś innego gdzie indziej, a jakiś czas później przyjechała nie odbierająca wcześniej telefonu właścicielka z mężem i córeczką. Opowiedziałem co zaszło i oczywiście dostałem burę, bo przecież nie mogę, nie umiem i w ogóle jakim prawem jej w garach grzebałem. Dopiero jak stwierdziłem, że szkoda, że jej tu nie było, bo wtedy mogłaby sama wytłumaczyć bandzie specjalistów od walenia w mordę, czemu nie dostaną tego co im się należy i za co ich związek nam zapłacił, to się uspokoiła, a i jej mąż chyba doskonale rozumiał moje położenie. Po tym zostałem poproszony i zrobienie jeszcze raz jajecznicy tym razem dla właścicieli restauracji i zrobiłem.

Po śniadaniu otrzymałem prawo do grzebania w garach i podawania własnoręcznie robionej jajecznicy gościom. Szkoda tylko, że o jakiejś premii wtedy zapomnieli...

5 powodów, żeby zostać optymistą

Popatrzcie na dzieci, nie muszą być własne, mogą być jakieś dowolnie wybrane za oknem. Wbrew temu, co ciągle mówią w mediach, dzieciaki potrafią się bawić. Wcale nie zawsze mają nosy w telefonach, śmieją się, bawią drobiazgami, żyją pełnią życia. To my, dorośli mamy zahamowania, szukamy problemów, gdzie ich nie ma. A dziś Światowy Dzień Optymisty. Zmień coś!

Popatrzyłam wczoraj, na moje utaplane w kredzie dzieci (bawili się w laboratorium i rozpuszczali kolorową kredę w wodzie). "Matko, jak wy wyglądacie!" wymsknęło mi się w sumie nie wiem czemu. "Spoko, mama, dopierze się!" Rzucił Zet i w sumie miał rację, przecież to tylko kreda. Bawili się chyba ze dwie godziny, śmiali się do rozpuku i snuli marzenia o tym, że będę swoje mikstury sprzedawać. Churchill mawiał, że pesymista we wszystkich okazjach widzi problemy, a optymista we wszystkich problemach okazje. Wolę być optymistką, serio. Dam Wam powody, dla których warto.

1. Optymiści dłużej żyją

Nie zadręczają się pierdołami, cieszą ich najmniejsze rzeczy, endorfinę potrafi u nich wyzwolić choćby to, że udało im się dostać ostatniego pączka w sklepie, bo mieli na niego ochotę, a jeśli go nie dostaną, ucieszą się szansą na spróbowanie czegoś nowego, albo policzą ile kalorii zaoszczędzili. Endorfina czyli hormon szczęścia obniża poziom cholesterolu, ciśnienie krwi. Dodatkowo endorfina wspomaga układ odpornościowy, więc ludzie z pozytywnym podejściem do życia rzadziej miewają nawet katar.Poza tym, mniej zmartwień - zdrowsze serce i dłuższe, szczęśliwsze życie.

2. Łatwiej odnoszą sukcesy

Kiedy pesymiście coś nie wychodzi, nawet jeśli podejmie kolejną próbę, możecie być pewni, że przyłoży się mniej, bo od razu nie wierzy w sukces. Optymista jeśli upadnie wstanie i spróbuje znowu, lepiej, inaczej, bo mierzy się z sam z sobą, bo wierzy w sukces. I wiecie co? Uda mu się w końcu, bo kto nie próbuje, ten nie ma szans na sukces, a ten kto próbuje, z każdą próbą jest lepszy. Uwierz w sukces, a odniesiesz go.

3. Lepiej sobie radzą z decyzjami

Nawet te trudne, życiowe decyzje optymiści podejmują szybciej, nie rozwodzą się nad nimi aż tak bardzo, bo wierzą, że ich wybór będzie tym najlepszym. Dzięki tej łatwości jest im zwyczajnie łatwiej, tak na co dzień. Optymista nie przejmuje się pierdołami, zupełnie, jakby wierzyli w istnienie jakiejś siły, która nie pozwoli im wybrać źle. Pesymistę ta sama siła blokuje i każe analizować możliwe konsekwencje, ale tylko te czarne, najczarniejsze scenariusze. Już Freud mówił, że można się zaprogramować, jeśli wmówisz sobie sukces, osiągniesz go, jeśli porażkę... no pomyśl, co jest fajniejsze?

4. Mają lepsze relacje w pracy

Ileż można słuchać, że praca jest nudna, szef niesprawiedliwy, a pensja za niska. Każdy z nas zna taki typ, wiecznie marudzący. Sama pamiętam takie sytuacje, kiedy w różnych moich pracach następowało przemeblowanie, nikt nie chciał mieć biurka koło marudy. Do optymistów ustawiała się kolejka. Wiadomo, w dobrej atmosferze czas szybciej mija. Żarty, chęć pomocy, kreatywność, to podnosi morale. A i podekscytowanemu obowiązkami optymiście, kiedy powinie się noga, to szef więcej wybaczy, a koledzy chętnie pomogą zdążyć z terminami.

5. Są szczęśliwsi

Podobno istnieją badanie, że w związku wystarczy jeden optymista, żeby para miała większe szanse na wspólną starość, bo optymista zawsze ciągnie partnera do góry, nawet jeśli ten ma słabszy czas,optymista pokaże mu światełko w tunelu. Tak można iść przez życie. Optymista nie ma też problemu ze znalezieniem towarzystwa na wyjście do kina czy nocny spacer. Ludzie lubią spędzać z nimi czas.

Z każdej, nawet bardzo parszywej sytuacji jest wyjście. Wystarczy w to uwierzyć. Sama staram się to robić, ale prawda jest taka, że motorem tego działania jest Michał, który ciągle powtarza "Nie szukaj problemów, tylko rozwiązań". W naszym domu roi się w sumie od optymistów. Wychodzimy z założenia, że wiele problemów udało nam się pokonać, tylko dlatego, że nie daliśmy się światu przekonać, że się nie da. Optymistom żyje się łatwiej. Samemu ze sobą i ze światem. Więc popraw koronę i do przodu!

Wyprawka do szkoły - nie kupuj wszystkiego, co każą!

Wrzesień puka do mych drzwi, do Twoich też. Nie da się tego uniknąć. 2 września zadzwoni dzwonek i trzeba będzie wziąć plecaczek na plecy i pogalopować do bram edukacji. Sytuacja łatwa nie jest, nie ma się co oszukiwać. Nasze portfele już piszczą, na naszych kontach zaczyna hulać wiatr. A końca tego cyrku nie widać.

pixel2013/pixabay

Nie jesteśmy rodzicami, którzy ulegają absurdalnym zachciankom naszych dzieci. Teodor lubi malować farbami i robi to, jeśli prosi o farby, bo poprzednie są na wyczerpaniu - kupuję, ale jeśli chce kolejne farby tylko dlatego, że na opakowaniu jest Ben10 - odmawiam. Przynajmniej w sierpniu. Powoli zaczęliśmy sklepową defiladę. Ile to faktycznie kosztowało powiem Wam jak skończę, będzie na przyszłość.

Skąd wiadomo co kupić

Jeśli dopiero ruszacie w podróż edukacyjną to powiem Wam jedno, nie kupujcie w ciemno. W przedszkolach zwykle wcześniej dają listę, co dziecko powinno mieć. Mamy doświadczenia i z prywatnym i z publicznym przedszkolem. W przedszkolu prywatnym (wcale nie drogim) dziecko musiało mieć tylko rzeczy osobiste, czyli szczoteczkę i pastę, kapcie, ubranie na zmianę i paczkę wilgotnych chusteczek raz na semestr, w młodszych grupach pościel. Nawet ręczniki zapewniało przedszkole, materiały plastyczne też były kupowane takie same dla wszystkich dzieci i już.

W publicznym przedszkolu, ta lista nie ma końca. Szczerze mówiąc, jak na nią patrzę, to słabo mi się robi i... część ignoruję. Dlaczego? Wcale nie dlatego, że jestem sknerą. Zwyczajnie uważam, że moje osobiste dziecko nie jest fizycznie w stanie zużyć w czasie roku szkolnego PIĘCIU kompletów kredek. A tak głosi lista z wyprawką. Do tego całe stosy papieru, bloków, klei i czego tam jeszcze. Kupuję mniej. Dlaczego? Kiedy przeprowadziliśmy się na wieś, moje dzieci dostały wyprawki takie, jak chciały. Były dinozaury, tygrysy i bohaterowie ulubionych bajek, a wiadomo, logowane produkty są droższe, bo na ich cenę składa się także licencja.

Po tygodniu w szkole Zet przyszedł i powiedział, że skończył mu się kolorowy blok techniczny (miał dwa, więc trochę się zdziwiłam), ale pojechałam do sklepu, kupiłam dwa kolejne i dałam synowi. W pierwszych trzech miesiącach szkoły te bloki nieszczęsne dokupowałam kilka razy, a nie zobaczyłam żadnej pracy mojego dziecka, którą wykonałoby właśnie na tym. Po krótkim dochodzeniu okazało się, że owe bloki przyniosły na początku roku tylko nieliczne dzieci, a korzystali wszyscy. Nie zrozumcie mnie źle, uczymy chłopców, że trzeba się dzielić. Problem polega na tym, że dzieci w Zeta klasie (szczęśliwie) biedne nie są. Ktoś zapomniał przynieść, komuś nie chciało się jechać do sklepu... Ci którzy przynieśli raz, mieli przynieść znowu i znowu, bo dzięki temu klasa mogła pracować.

W szkole listę dostajemy na rozpoczęciu roku, więc nie spieszymy się z zakupami do szkoły, wiadomo, potrzebne są zeszyty, bloki, ilość to kwestia umowna, czego nie zużyjemy w szkole, przyda się w domu. Moja wskazówka jest taka - weź listę ze szkoły czy przedszkola, zobacz co na niej jest i oceń racjonalni, czy 3 mydła w płynie faktycznie są niezbędne 6 latkowi na pierwszy semestr?

Promocje - Twój przyjaciel

O tej porze roku miłością szczególną darzę, np. namioty wyprzedażowe w Biedronce. Poszłam któregoś dnia po kartofle, nie kupiłam ich, za to drogą kupna nabyłam przepiękny plecak dla Teda, to tygrysie (Teodor nadal kocha dzikie koty) cudo, obsypane odblaskami, leciutkie i śliczne, idealne na potrzeby dziecka idącego do zerówki kosztowało 9,99 zł! Cena przed wyprzedażą 59,99. Można? Wygrzebałam też śliczne zeszyty po 39 groszy za sztukę, farby akwarelowe z Pidżamersami za 1,99, trochę gumek i temperówek w absurdalnie niskich cenach.

W kredki (ołówkowe) ołówki i linijki zaopatrzyłam dzieci w Lidlu, w zeszły poniedziałek ruszyła gazetka z przyborami szkolnymi, a na kartę dużej rodziny mamy -10% na artykuły szkolne. Korzystam z tego, bo to wcale nie są małe pieniądze. Kiedyś już pisałam, ile oszczędzamy dzięki KDR.

Potrzebowaliśmy ostatnio ramek do zdjęć, pojechaliśmy do Pepco, wchodzę, patrzę "wszystko do szkoły". Kupiliśmy milion bloków kolorowych, białych, kleje, jeszcze więcej farb... Ledwo stamtąd wyszłam. Ręce z siatami ciągnęłam pół metra za sobą, Kazik uwiązany na plecach, starszaki uczepione do dziurawych jeansów i ja, królowa szopingu, która wydała 71 zł.

I dalsze plany

Przed nami jeszcze kilka miejsc do odwiedzenia. Wiadomo, trzeba kupić kosmetyki, szczoteczki do zębów, kapcie, klapki na basen, bieliznę, kurtki, bo dzieci wyrosły ze wszystkie z czego się dało. Teodor nadal nie ma piórnika, ta lista zdaje się nie mieć końca. Policzę to wszystko i powiem Wam, gdzie warto się wybrać, żeby kupić najtaniej i napiszę Wam, jak szybko i tanio uszyć worki na kapcie czy jesienne kominy i czapki. Dajcie mi czas i umówmy się, że w najbliższym czasie wyprawka zdominuje nasze wpisy. Ale będzie i przerywnik, bo we środę jedziemy na parę dni na małą wakacyjną dogrywkę ;) A Wy już gotowi do szkoły?

Wszyscy kłamią. Ale niektórzy lepiej

Wszyscy kłamią. To oczywiste. Przecież jeśli przyjaciółka stanie przed Tobą w swojej sukni ślubnej i zapyta, jak wygląda piętnaście minut przed uroczystością, nie powiesz jej, że wybrała kreację co najmniej o rozmiar za małą. Kłamiemy, bo kłamstwo jest wygodne, czasem grzecznie. Nie jest to powód do dumy, ale często pomaga uniknąć kłopotów. A gdyby tak kłamać cały czas?

jackmac34/pixabay

Są i tacy. Kłamcy patologiczni, mitomani, czy też chorzy na zespół Delbrüka, nieważne jak nazwiemy to zaburzenie, co do jego istnienia naukowcy nie mają wątpliwości. Mitomani żywią się kłamstwem, często są tak zapętleni w swoich opowieściach, że sami zaczynają wierzyć w ich prawdziwość. Nie ma w zasadzie możliwości, aby ze stworzonej przez siebie spirali wydostali się bez pomocy specjalisty.

Czym jest kłamstwo

Kłamców patologicznych nazywa się też czasem nałogowymi i tu, jak w przypadku każdego uzależnienia wszystko zaczyna się od pierwszego razu, potem idzie już z górki. To pierwsze zwykle wyciąga kłamcę z kłopotów, pomaga w trudnej sytuacji, sprawia, że otoczenie zamiast się wściekać zaczyna kłamcy współczuć lub go podziwiać. Zgodnie z definicją kłamstwo to zamierzone mówienie nie prawdy, dla nałogowca, to sposób na zjednanie sobie świata.

Kiedy go używają

Zawsze. Czasem mówią, że spóźnili się do pracy, bo pomagali staruszce, która zasłabła na przystanku, podczas gdy zwyczajnie zaspali, innym razem opowiadają o przepysznym sushi, które zjedli wczoraj na kolacji z przypadkowo poznanym milionerem, choć na prawdę jedli w samotności kanapki z serem. Wszystko po to, żeby wybrnąć z kłopotliwej sytuacji lub zwrócić na siebie uwagę. Ich opowieści prawie zawsze są barwne, wielowątkowe i pełne szczegółów, o których Ty byś zapomniał. Złapany na kłamstwie mitoman idzie w zaparte, podaje jeszcze więcej szczegółów i zarzeka się, że mówi prawdę. Często bywa agresywny, zwala winę na całe zło tego świata na innych. Siebie w opowieściach czyni bohaterem, podkreśla, że zawsze był wobec Ciebie w porządku, że chciał dobrze, że nigdy nikomu nie zrobił nic złego, a Ty? Ty się czepiasz, od początku robisz co w jego mocy, żeby zniszczyć jego życie.

Kilka zdań, które go zdradzają

Mitomani częściej niż inni zarzekają się, że mówią prawdę. Ich ulubione zwroty to "Prawdę mówiąc", "Przysięgam", "Szczerze mówiąc", "uwierz mi". Te zdania mają na celu uspokojenie rozmówcy i zapewnienie go o szczerości kłamcy. Bo przecież chodzi mu o to, żebyś mu wierzył. Patologiczni kłamcy są też wielkimi szczególarzami, w ich opowieści nie usłyszysz, że listonosz zjawił się jakoś przed południem, dowiesz się, że doręczyciel stanął w ich drzwiach o 11:52. Te szczegóły mają nie tylko zwiększyć wiarygodność opowieści, ale też odwrócić uwagę rozmówcy, od kłamstwa. Im więcej wątków, tym trudniej się skupić. Jak już wspomniałam wyżej "ja NIGDY nie zrobiłam NIKOMU NIC złego" "Ty ZAWSZE robisz mi pod górę" te "ostateczne", zero-jedynkowe określenia należą do ich ulubionych. W wypowiedziach mitomana mało jest jego samego "ja, moje, mój" raczej ich nie usłyszysz, zwykle to są"oni" ewentualnie "zadziało się". Kiedy zaczniesz dopytywać, kłamca natychmiast zapewni Cię o swojej niewinności, braku złych intencji. W jego historiach zawsze jest ofiarą lub bohaterem. Ty natomiast, niekoniecznie.

Ciekawostki

Wg badań, nałogowi kłamcy to najczęściej kobiety, często osoby z trudnym dzieciństwem, wychowujące się w niedostatku, z trudnymi doświadczeniami seksualnymi. Najczęściej bardzo inteligentne i posługujące się bogatym, barwnym słownictwem. Co ciekawe mitomania w zasadzie nie zdarza się u osób z epilepsją i niepełnosprawnych umysłowo. Zdaniem hiszpańskich naukowców, którzy wprowadzili do psychologii badania temperatury ciała istnieje "syndrom Pinokia", skóra na nosie i wokół niego robi się cieplejsza, kiedy mijamy się z prawdą. Na mitomanię nie ma lekarstwa, niezbędna jest terapia pod okiem doświadczonego specjalisty, który pomoże wyjść ze spirali kłamstw. Jednak kłamca sam musi chcieć szukać pomocy, bo próba nakłonienia go przez otoczenie do leczenia skończy się raczej agresywną reakcją.

Trochę mnie nie było. Co się stało?!

Zmęczona już byłam. Codziennością. Wstawaniem, kawą, robieniem śniadania, wstawianiem prania, zaglądaniem tutaj, gotowaniem. Monotonią. Kiedy planowaliśmy wyjazd, komputer był wysoko na liście rzeczy do spakowania. Przecież karawana musi jechać dalej, trzeba dbać o rozwój bloga. O kontakt ze światem i nie ma się co oszukiwać, o pracę. 

MONIKA GIERWSZEWSKA/fotografia zaczarowane kadry

Kiedy weszliśmy do naszego domku na gdańskich Stogach ogarnął mnie jednak spokój i "nicniemusizm". Postanowiłam zaryzykować i nie pisać. Zobaczyć, co się stanie, kiedy zniknę. I może Was zaskoczę, ale nie stało się zupełnie nic. Za to ja odpoczęłam.

Co się działo

Nie będę Wam opisywać minuta po minucie, co robiliśmy nad morzem, bo nie ma to aż tak wielkiego znaczenia. Były to nasze pierwsze wakacje z wyjazdem odkąd kupiliśmy dom, czyli po dwóch latach przerwy, jeśli nie licząc krótkich wypadów. Tych osiem dni, było tylko naszych. Należało się nam. Przez 6 godzin dziennie, zgodnie z zawartą wewnątrz stada umową nie tykaliśmy telefonów. Zrobiliśmy niewiele zdjęć. Przeczytałam może z 15 stron książki, nie zrobiłam żadnego prania, ugotowałam dwa razy obiad i byczyłam się. Bawiliśmy się na plaży myśląc dokładnie o niczym, siedzieliśmy do późna, byliśmy w ZOO i w sumie, niewiele poza tym.

Czas z ludźmi

Na wyjeździe byliśmy stadem rozszerzonym o babcię i dziadka (a przez kilka godzin również o drugą babcię), spotkaliśmy się z naszym kolegą z dawnych lat, zobaczyłam się z moją instafriend, jedną, bo do drugiej nie dojechaliśmy, czego bardzo żałuję, ale ten czas spokojny, trochę offline był nam potrzebny. Rozbudził apetyt na więcej. Chłopcy gdziekolwiek się nie ruszyli zjednywali sobie nowych przyjaciół, co było w sumie zaskakujące, bo na co dzień w domu rzadko szukają towarzystwa innych dzieci. Odhaczyli swoje pierwsze wakacje na kempingu i bardzo im się podobało.

Co dalej

Nie wiem. Wróciliśmy, zrobiłam dwa obiady i pięć prań. Jeszcze ze dwa przede mną. Czas ogarnąć szkolne zakupy, prezent na rocznicę ślubu rodziców, za chwilę znów wyjeżdżamy, na krócej, ale jednak. Powinnam siąść do planów, co się będzie działo tu, na blogu, powinnam pomyśleć o wielu rzeczach, wrócić do terminów, dokończyć zawieszone projekty... Tyle powinnam. A tak bardzo jeszcze nie chcę, więc jeszcze trochę sobie pozwolę. Mam nadzieję, że też mi pozwolicie. Zepnę wszystko, zaplanuję, przemyślę. Ale jeszcze nie dziś. Dobrej środy.

To przepiękne zdjęcie naszego stada zrobiła właśnie moje instafriend, Monika TUTAJ znajdziecie więcej jej prac <3

Okiem Żywiciela: Czemu jeździmy na zadupia?

Jako dzieciak jeździłem nad morze do domków wszelakich. Domki, szczypawki, pająki na które moja Mama miała potężną alergię, po całym dniu spędzonym na zewnątrz do tych małych drewnianych domków wracała jak za karę. Powrót zawsze zaczynał rytuał oglądania ścian, parapetów, zaglądanie do kubków i szukanie potworów. Wieczorami czytała mi na głos "Pamiętniki Kornela Makuszyńskiego". Pamiętam jak chciałem iść do kina na "Rambo" podczas wczasów nad morzem. Miałem 8, może 9 lat i uprosiłem Mamę żebyśmy wybrali się do kina chociaż film był teoretycznie dla dzieci od 13 roku życia. Napaliłem się na ten film jak  małolatek na "Rambo" na początku lat 90tych. Nie ma mocniejszego porównania. Niestety moje młodociane marzenia zostały zdruzgotane przez awarię prądu. W połowie wioski nie było prądu więc zamiast Rambo był Kornel Makuszyński, ciekawe jak wyglądałby z pasami na amunicję?

Zamiast Rambo obejrzałem "Wielką przygodę psa Benji'ego", bo to był ostatni dzień puszczania Rambo w kinach...

Dzisiaj znowu siedzę w drewnianym domku. Sytuacja jest o tyle inna, że teraz mamy swój dom, który jest wielokrotnie większy od tego drewnianego, mamy spory kawałek terenu, własną plażę, basen, duży domek dla dzieci i równie dobrze moglibyśmy odpoczywać u siebie. Odpadałoby pakowanie, trasa i całkiem sporo pieniędzy zostałoby w kieszeni.

Obok nas stoją kampery z Czech, Włoch, Niemiec. Rozumiecie to? Włosi przyjechali nad nasze polskie morze mając swoje cieplejsze Śródziemne tuż pod bokiem. W dodatku nie przylecieli ale tłukli się tu kilkadziesiąt godzin samochodem, który nie daje frajdy z jazdy.

Co jest takiego magicznego w tych małych drewnianych domkach, że tak chętnie do nich jeździmy?

Może chodzi po prostu o wspomnienia z dzieciństwa? A może o to, że życie w takim domku trochę zwalnia i zamiast zmagać się z wielkimi problemami tego świata zastanawiamy się, jak wysuszyć te cholerne ręczniki? Macie jeszcze jakieś pomysły?

Tak czy inaczej jestem pewien, że to nie jest nasza ostatnia wizyta w takim domku i nie ważne, gdzie on będzie stał czy w górach czy nad morzem w Polsce albo za coraz bardziej iluzorycznymi granicami. Jest też szansa, że dzieci się pozabijają i wtedy wystarczy Nam trochę mniejszy więc w sumie same plusy ;) Do zobaczenia na szlaku.

Kiedy padną niezręczne pytania

Nie ważne, czy masz jedno dziecko czy pięcioro, w końcu usłyszysz pytania, które mrożą krew w żyłach każdego rodzica. "- Mamo, jaki odczyn ma mocz?" "Dlaczego sowy widzą w nocy?" "Skąd się biorą dzieci?". Oczywiście możesz udawać, że wcale nie słyszałaś pytania, albo powiedzieć, że nie masz teraz czasu. Ale czy chcesz?

Moim zdaniem dzieciom trzeba odpowiadać na wszystkie, nawet niewygodne pytania. Czasem i my się rumienimy, jak Michał kiedyś w kolejce w Lidlu. Zet, może czteroletni w sobotni poranek, przy megaśnej kolejce, wskazał przy kasie na prezerwatywy i zapytał: "Tato, co to?" Ludzie stawali na palcach, żeby zobaczyć porażkę "Starego", ale zawiedli się. Żywiciel, choć lekko się zarumienił, odparł spokojnym głosem: "Środki antykoncepcyjne". Zet nie drążył tematu. Tyle mu wystarczyło. Dziś zadaje trudniejsze pytania. Trzeba się czasem wspomóc.

O maluchu w brzuchy, czyli skąd się biorą dzieci

To jest moim zdaniem pozycja obowiązkowa. Pięknie zilustrowana książeczka odpowiada na wiele około rozrodczych. Nie tylko skąd się biorą dzieci, ale też czy poród boli, co to jest seks, a nawet dlaczego kiedyś mówiło się, że to bociany przynoszą dzieci. Kiedy otworzyłam ją po raz pierwszy byłam zdziwiona, że jest na grubych stronach, jak dla maluszków, a przecież to temat dla nieco starszych dzieciaków. Jednak patrząc po tym,jak Zet przeglądają kilka razy dziennie dochodzę do wniosku, że te grube strony mają sens. Zdecydowanie dłużej wytrzyma edukację moich dzieci. Bardzo przystępny tekst pomoże Wam wybrnąć z, być może, kłopotliwych sytuacji.

Cały świat jest cudem

Stawiałam, że to ta książka okaże się hitem zamówienia z Naszej Księgarni i faktycznie się tak stało. Zet zasypia czytając ją, czyta ją przy obiedzie i prawie nie wypuszcza jej z rąk. Szczerze mówiąc ten fakt trochę mnie zaskakuje, bo książka wcale nie jest skierowana do jego grupy wiekowej. Owszem pokazuje naukę z różnych dziedzin w pasjonujący sposób, sprowadzając ją często do rzeczy codziennych. Ma fajne, często zabawne ilustracje, ale nie jest to zabawna historyjka. Nie brak w niej naukowego słownictwa, wręcz encyklopedycznych określeń. Zdecydowanie ktoś założył, że czytelnik zna podstawowe pojęcia i nie wymaga dodatkowych tłumaczeń. Zet daje radę, ale wcale nie jestem przekonana, czy wszystko rozumie. Jednak czyta i sprawia wrażenie mocno zainteresowanego. Zdecydowanie jest to pozycja dla miłośników nauki.

Eri czarodziejka

To jedyna beletrystyka, jaką nabyliśmy w tym miesiącu. Chłopców oczarowała okładka ze smokiem. Mnie zaintrygował opis książki, którego nie będę Wam przeklejać, zobaczycie go klikając w tytuł powyżej, to co się będę powtarzać? Książka faktycznie jest magiczna, pełna niesamowitych przygód i stworzeń, o których istnieniu nie mieliście pojęcia. Chłopców bardzo wciągnęły przygody Eri - Zet poprosił mnie o zamówienie innych z serii. Podążaliśmy z Eri po lesie i z wypiekami na twarzy czekaliśmy, jak potoczą się jej losy. Ale tylko za dnia, obecność czarodziejskich okoliczności, mar, czarownic i tym podobnych skutecznie zniechęcała dzieci do słuchania tej historii przed snem. Myślę, że 12 latek spokojnie przeczyta książkę również wieczorem, ba widziałam, że Zeta kusiła. Ale zdecydowanie, dla sześciolatka może się okazać zbyt magiczna.

Moje pierwsze jagodzianki i inne zachwyty spożywcze lipca

Tak jak zwykle lubię stać przy garach,tak w lipcu starałam się tego unikać, efektem tego jest wyczyszczona nawet z lodu zamrażarka. Nie chciało mi się, byłam leniwa, skupiałam się głównie na nic nie robieniu, bo robienie jakoś mnie przerosło.

No ale prawda jest taka, że nawet w tym lenistwie nie mogłam przejść obojętnie np. obok świeżych jagód. Następne dopiero za rok. Zrobiłam też trochę ogórków, no bo wiadomo w zimę chętnie się sięga po słoiczki, ale szczerze mówiąc mój zapał do działania był taki, że nawet nie zrobiłam im zdjęć, więc na przepis na te najlepsze będziecie musieli poczekać do następnego roku, kiedy to już planuję być zorganizowana i poważna. Coś tam jednak jedliśmy i mam dla Was trzy lipcowe przepisy.

Zachwycające jagodzianki

Zaczęło się od litra jagód, które wręczyła mi sąsiadka. Popatrzyłam na ten słoik i pomyślałam, co ja biedna z tym pocznę? Już miałam zapłakać, ale przypomniało mi się że przecież lubię jagodzianki. Wynalazłam sobie przepis i okazało się, że był strzałem w dziesiątkę. Zachwycali się nie tylko domownicy, ale i goście, dla niektórych nie starczyło, a miałam zamrozić nadmiar :)

CIASTO

100 g świeżych drożdży
500 ml ciepłego mleka
1 kg mąki pszennej (wyszło mi trochę więcej)
2 jajka
200 g cukru
200 g masła

JAGODY

1 l jagód
2 łyżki mąki ziemniaczanej
2 łyżki cukru

KRUSZONKA

100 g masła
100 g mąki
100 g cukru

Drożdże pokruszyłam do garnka z ciepłym mlekiem i dodałam dwie łyżki cukru i trzy łyżki mąki, wymieszałam i zostawiłam na pół godziny do wyrośnięcia. Po tym czasie dodałam mąkę, roztopione i przestudzone masło, cukier i jajka. Całość dość długo i cierpliwie zagniatałam. Ciasto ma być gładkie, sprężyste i łatwo odchodzić od ręki. Nakryłam ściereczką i zostawiłam do wyrośnięcia na godzinę.

Przygotowałam jagody. opłukałam je i porządnie odsączyłam na sitku, wymieszałam z cukrem i mąką ziemniaczaną.

Zagniotłam kruszonkę z miękkiego masła, cukru i mąki, zawinęłam w folię i włożyłam do zamrażarki.

Z ciasta formowałam rękoma placuszki, na każdy nakładałam łyżkę jagód i dokładnie zaklejałam. Układałam na blasze do pieczenia wyłożonej papierem łączeniem do dołu, bułeczkom zostawiałam po 2-3 cm luzu na rośnięcie w piecu. Gotowe bułeczki posmarowałam zmąconym jajkiem i obsypałam kruszonką. Piekłam około 20 minut w 180 stopniach. Znikały szybciej niż stygły.

Młoda kapusta

Kiedyś nie lubiłam tego dania, dziś nie wyobrażam sobie bez niego lipca.Jest banalnie proste, robi się szybko i ma stosunkowo niewiele kalorii. Smakuje i pachnie latem.

główka młodej kapusty
kilka plasterków boczku wędzonego (opcjonalnie)
3 marchewki
1 cebula
pęczek koperku
łyżka oleju
sól
pieprz
majeranek
2 listki laurowe
3 kuleczki ziela angielskiego

Boczek pokroiłam w kostkę, wrzuciłam go go garnka i podlałam odrobiną oleju. Dodałam posiekaną cebulę i podsmażyłam całość do jej zeszklenia. Dodałam posiekaną kapustę i podlałam odrobiną wody. Ile jej dać, trzeba monitorować, bo czasem kapusta puszcza dużo płynu, innym razem nie daje go prawie wcale. W garnku tak 3/4 poziomu kapusty powinno być zanurzone w płynie. Marchewki obieram i kroję w kostkę dodaję do kapusty, dorzucam ziele i listki laurowe. Kiedy całość się zagotuje przyprawiam do smaku i gotuję razem do miękkości marchewki. Na koniec dodaję majeranek i posiekany koper. Kapustę serwuję z ziemniakami z wody

* Żeby zaoszczędzić sobie pracy Zetowi gotuję to samo tylko w mniejszym garnku i bez boczku, dodaję za to ziemniaki do środka. Potem całość miksuję i tadam! Mamy krem z młodej kapusty

Sałatka na duży głód

U nas nawet w upały z jedzeniem jest taki problem,że nikt tu nie zje np.makaronu z owocami. Dlatego ratują nas sałatki, tą robię przez cały rok,  ale najsmaczniejsza jest właśnie teraz.

1,5 szklanki gotowanej ciecierzycy (może być ze słoika)
pomidor malinowy
2 ogórki gruntowe lub pół szklarniowego
1/2 czerwonej cebuli
pół opakowania sera typu feta
Pół papryki
Kilka oliwek
Ząbek czosnku
sól
pieprz
pęczek natki pietruszki
Dobrej jakości olej (u mnie konopny)

Co tu dużo mówić składniki pokroiłam wrzuciłam razem do miski, czosnek przecisnęłam przez praskę, doprawiłam do smaku i zalałam olejem, powoiedzmy 3-4 łyżkami. Oczywiście jeśli nie mam konopnego daję oliwę, ale ten nadaje fajny orzechowy posmak. To już kolejny produkt, który polecam Wam od DobreKonopie.pl, bardzo się polubiliśmy z tym sklepem.

Sposób na niejadka: papki czy BLW?

Za każdym razem, kiedy w rodzinie pojawia się dziecko zaczyna się temat zupek i kupek. Z moich obserwacji wynika, że przynajmniej do dziewiątego roku życia dziecka, jego jedzenie pozostaje jedną z głównych atrakcji dla wszystkich babć, cioć i całej reszty rodziny. Kiedy siadamy do stołu nastaje chwila ciszy. Czekam na wyrok.

Nasze dzieci jedzą delikatnie mówiąc średnio dobrze. Każdy z nich ma swoje fanaberie i niechęci oraz rzeczy, bez których chodzi głodny. Gdzie popełniliśmy błąd? Tego nie wie nikt, bo przecież w domu je się dużo warzyw, pilnuję tego, żebyśmy nie żyli samymi ziemniakami i mięsem, a jednak posiłki są trudną częścią mojego dnia. Spokojnie mogę powiedzieć, że próbowaliśmy wszystkich metod rozszerzania diety.

Akt pierwszy kaszki i papki

Kiedy Zet był mały byliśmy przerażeni, że coś zrobimy źle. Rozszerzanie jego diety wyglądało dokładnie tak, jak napisali w książkach, które wpadły nam w ręce. W kuchni, w honorowym miejscu wisiała rozpiska, kiedy podajemy dziecku brokuł, kiedy seler, a kiedy winogrona. Nie było takiej możliwości, żeby podać buraka dzień przed skończeniem przez niego ósmego miesiąca, jeśli kalendarz zalecał inaczej. Delikatnie mówiąc byłam szurnięta na tym punkcie. Przeczytałam niezliczoną ilość artykułów o tym, jak to dziecko się zachłysnęło, bałam się. Bałam i miksowałam. Nim Zet skończył rok spaliłam chyba ze trzy blendery. Chodziły na około. Gotowałam, miksowałam, a on pluł dalej niż widział... Jadł tylko kaszki na mleku modyfikowanym i jabłuszka ze słoiczka gerbera. To była gehenna. Wtedy jeszcze nie wiedziałam z czego to wynika, dlaczego moje dziecko wymiotuje na widok chleba. Dlaczego nie je mięsa. Wszyscy mówili, że wyrośnie. Nie wyrósł. Pewne rzeczy udało nam się wyćwiczyć, ale jedzenie nadal nie jest jego ulubioną czynnością.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Marta Lewandowska (@matka_zywicielka) Lis 9, 2014 o 7:28 PST

Wyświetl ten post na Instagramie.

Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy pomyślałam, że już nigdy nie będę sama. To on uczynił ze mnie matkę. Tego dnia, kiedy pojawił się w naszym życiu przyszła z nim siła, o którą się nie podejrzewałam, chęć do wstawania rano, do walczenia o wszystko, czego mu trzeba. ___________________ Zwykle, kiedy otwiera oczy uśmiecha się, bo on lubi swoje życie. A ja lubię nasze życie z nim. Wrażliwy, diablo inteligentny, cwany, mądry, piękny - wewnętrznie i zewnętrznie, człowiek, który zasługuje na piękne życie. Mój syn. Pierworodny. Wymodlony. Lepszy niż kiedykolwiek mogłam marzyć. _______________________ Zygmunt dziś kończy osiem lat. Osiem lat z nim, to najpiękniejsza przygoda, jaką przyszło mi przeżyć. Kiedyś zmieni cały świat, bo pomysłów na wynalazki, które pomogą ludzkości ma bez liku, potrzebuje tylko warsztatu. Dziś jest całym naszym światem i to takim, którego za nic nie chcę zmieniać. ________________________________ Synku, życzę Ci najlepszego życia. Pełnego miłości, dobrych ludzi, oddanych przyjaciół, nieograniczonej wyobraźni, wiary i siły do walki o marzenia. Tego, żebyś zawsze był sobą. Tego, żebyś umiał w swojej niewinności znajdować własną drogę, taką, która będzie dawała Ci szczęście i satysfakcję. Kocham Cię.Mama _____________________ #codzienniejednozdjecie 250/365 #project365days #urodziny #8lat #pierworodny #swieto #swieczka #tort #syn #synusmamusi #love #son #birthday #najlepszy #instaboy #instagood #matkazywicielka

Post udostępniony przez Marta Lewandowska (@matka_zywicielka) Sie 31, 2018 o 11:12 PDT

Akt drugi zachłysnęłam się BLW

Kiedy byłam w ciąży z Teodorem odkryłam istnienie metody BLW. Stwierdziłam, że tym razem musimy spróbować inaczej. Głęboko zakorzenione miałam jednak to, że dziecko półroczne powinno jeść inne rzeczy niż cyc. Teodor jednak nie miał takiego poglądu, on uważał, że na wszystko przyjdzie czas. Na początku nawet zmiękłam i dałam mu kaszkę, taką, jaką jadał Zet. Ale Ted dziecko niezwykle rozsądne spojrzał na mnie jak na wariatkę i odepchnął stanowczo miskę. Nasza ówczesna pediatra - mama trójki dzieci wysłuchała mnie i powiedziała: "Spójrz na niego, czy on wygląda na zagłodzonego? Daj mu czas!" No i dałam. Zapraszaliśmy go do naszeo stołu podsuwaliśmy marchewki na parze i inne cuda, a on ciągle kręcił głową. Kręcił tak tą głową do dziewiątego miesiąca. Nie chciał jeść, nie akceptował nawet wody z butelki. Wyniki badań miał dobre. Czekaliśmy.

Pojechałam z nim do mojej mamy, która zrobiła akurat naleśniki z mąki pszennej, z twarogiem, śmietaną i rodzinkami. Trzymałam Teda na rękach i jadłam naleśnika, zajęta rozmową poczułam, jak mój naleśnik się porusza! Mój syn wystawił się pierwszym posiłkiem na wszystkie dostępne w okolicy alergeny. Zjadł całego naleśnika. Od tej pory zaczął jeść. Wszystko co było pod ręką. Do jego ulubionych dań należały surowe ogórki i fasolka szparagowa. Jadł pięknie, zupy kalafiorowej nigdy nie było za dużo, schabowego wciągał, makaron z każdym sosem... Aż poszedł do przedszkola i  stał się dramat. Ale powoli wracamy na właściwe tory. Zaczyna jeść rzodkiewkę, pomidora, powoli, ale jest lepiej i tutaj. Plus jest taki, że Ted wielkiego syfu przy jedzeniu nie robił nigdy. Od początku radził sobie fajnie i rękoma i sztućcami.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Spaghetti palce lizac 😁

Post udostępniony przez Marta Lewandowska (@matka_zywicielka) Mar 3, 2015 o 4:03 PST

Wyświetl ten post na Instagramie.

Pyszny jogurt mamusiu!

Post udostępniony przez Marta Lewandowska (@matka_zywicielka) Lip 12, 2015 o 11:01 PDT

Wyświetl ten post na Instagramie.

Uwielbiam patrzeć na niego, kiedy je. Pasja i zaangażowanie biją z każdej jego komórki. Wszystko dookoła jest w sosie, ale jakie to ma znaczenie? Wszystko można posprzątać, odmalować... Oby tej pasji nie zabrakło mu nigdy w żadnej dziedzinie życia, ona zaprowadzi go daleko 💜 #codzienniejednozdjecie 191/365 #project365days #syn #dziecko #posilek #teo #spaghetti #obiad #razdziennierazemprzystole #wielodzietni #matkazywicielka #son #instachild #lunch

Post udostępniony przez Marta Lewandowska (@matka_zywicielka) Lip 4, 2018 o 4:47 PDT

Akt trzeci z głodu nie umrze

Ponieważ Kazik słyszał, jak rozmawialiśmy o metodach rozszerzania diety, postanowił  żyć po swojemu... Buzię zaczął otwierać na widok mojego widelca, jak skończył 4 miesiące. Dawaliśmy mu "polizać". To próbowanie trwało prawie do pierwszych urodzin. Znów, cycek wystarczał, badania były dobre, a my tym razem się wyluzowaliśmy. W dniu swoich pierwszych urodzin - w Wigilię Świąt Bożego Narodzenia Kazik postanowił rozszerzyć dietę na dobre. Rzucił się do stołu i pożarł (bo inaczej tego nazwać nie można) kawał karpia, ledwie nadążyliśmy ości wyjmować i przegryzł go sałatką jarzynową. Od tej pory z mniejszym, lub większym zaangażowaniem zasiada do posiłku. Często słyszymy "miami", czasem chce, żeby go karmić, ale najczęściej je sam, również zupy i to nie tylko te zmiksowane. Na pomidorówkę czy rosół ma taką technikę, że wyjada łyżką makaron, po czym bierze miseczkę do rąk i wypija płyn. Robi bałagan. Wcale nie mały. Uwielbia kaszę jaglaną z owocami, borówki (prosto z krzaczka sąsiadów) zjada kilogramami, surową marchewkę z porem może jeść do każdego posiłku, jak widzi, że robię sobie kanapkę z warzywami, przybiega pojeść. Póki co je najlepiej z naszych dzieci. Czy to się nie zmieni? Nie wiem, Ted też jadł fajnie. Cieszę się chwilą.

Akt czwarty, odpuść!

Co jakiś czas pojawia się w naszych kręgach pytanie o rozszerzanie diety dziecka. Co Wam mogę powiedzieć. Zaufajcie swoim dzieciom. Jeśli dziecko skończyło 6 miesięcy i nadal nie chce jeść, a jest zdrowe, to dajcie mu czas, nie oczekujcie, że półroczny maluch zje wielką michę zupy i popchnie schabowym. Małe dzieci mają małe żołądki, te dwa kęsy marchewki czy pół pulpeta może faktycznie już wystarczy? Może nie ma co wprowadzać nerwowej atmosfery i stresować dziecka? Jedno dziecko zacznie jeść od razu, drugie nie będzie chciało tknąć stałych pokarmów jeszcze jakiś czas. Nie popełniajcie naszego błędu przy debiucie, nie futrujcie tego dziecka cukrem. Nie każcie mu jeść na okrągło, niech zgłodnieje, niech ma przerwy między posiłkami. Dacie radę!