Tekst o przemocy

- Mamo, dziękuję, że mnie nie bijesz - powiedział Zet wchodząc do kuchni. Zamarłam. Szybko rozejrzałam się dookoła. W duchu policzyłam dzieci. Maluchy siedziały zajęte swoimi sprawami, żaden z nich nie krwawił, wyglądali na zadowolonych.
- Zet, skąd Ty masz takie pomysły? - przygarnęłam pierworodnego.
- Pamiętasz F.? Jego mama biła, ciekawe co u niego słychać - powiedział pochłaniając krakersa.

fot. Pixabay/geralt

To wspomnienie pojawiło się w Zetowej głowie nie bez powodu. Za chwilę mieliśmy jechać na TUS, Zet ma nową grupę, F. to kolega z poprzedniej. Taki banał wyzwolił głęboko skrywany lęk.  Pamiętam ten dzień, zresztą wydaje mi się, że już kiedyś o tym pisałam. Przypomnę, więc krótko. Z mamą F. siedziałyśmy w poczekalni, jak zawsze czekając, aż chłopcy skończą zajęcia. Drzwi otworzyły się z impetem, Zet miał minę, której wcześniej u niego nie widziałam. Minął mnie, stanął na przeciw mamy F. wziął się pod boczki i... zaczął na nią krzyczeć. W mojego syna wstąpiło coś, czego wcześniej nie widziałam.

- Pani uderzyła F.! Nie wie Pani, że nie wolno bić dzieci?! Jak Pani mogła to zrobić, jego to bolało, a do tego było mu strasznie przykro. Wszystko mi opowiedział. Powinna go Pani przeprosić i to bardzo ładnie - on krzyczał, mama F. robiła się coraz bardziej czerwona, Pani psycholog stała w drzwiach i patrzyła na całą sytuację trzymając F. za rękę, a ja nie mogłam się ruszyć. Zatkało mnie. Dosłownie. To nie jest częsta sytuacja, że nie mogę wydusić z siebie słowa, a wtedy tak było.
- Dobrze, przeproszę - powiedziała drżącym głosem mama F. A ja nie wiedziałam, co mam czuć.

Współczułam tej kobiecie, to na pewno, jestem przekonana, że postąpiła tak, bo nie umiała inaczej. Nikt jej nie dał narzędzi, nie nauczył, jak się zatrzymać i uspokoić, kiedy jesteś pod ścianą. Ale z drugiej strony, sama miałam ochotę ją kopnąć. No bo jak można uderzyć dziecko?! W pale mi się nie mieści po prostu... Z Zeta byłam dumna. Wiem, wiem, powinnam spacyfikować dziecko, bo jego zachowanie w stosunku dorosłej osoby było nieodpowiednie? A bicie dzieci jest spoko? No właśnie, dziękuję. Kurtyna. Tu mogłaby stanąć ostatnia kropka i rozeszlibyśmy się do swoich zajęć. Ale jeszcze nie, jeszcze Wam coś napiszę.

Cała ta sytuacja wydarzyła się dwa lata temu. Zet miał sześć lat, a F. znał od miesiąca, może dwóch, widywali się raz w tygodniu, więc nie ma mowy o zażyłości. A jednak to pamięta. Dziecko, które nigdy nie doświadczyło przemocy. Jak myślicie czy F. zapomni?  Czy będzie chciał zapomnieć? Pewnie tego się nie dowiemy. Ale zanim podniesiesz rękę, pomyśl.

Moje dzieci nie są święte i ja nie jestem święta. Krzyczę, czasem mam ochotę ich pogryźć, ale nie robię tego. Kiedy jestem na granicy wychodzę, biorę pięć głębokich wdechów, czasem muszę wziąć dwadzieścia i dopiero wracam do rozmowy z nimi. Nie wolno bić dzieci. Klaps, to też bicie.  Jeśli komuś jest obca fraza "kocham, nie biję" to może dotrze informacja, że bicie dzieci (dorosłych ludzi też) to PRZESTĘPSTWO. Pomyśl o tym w ten sposób: Twoja rodzina to przedsiębiorstwo, Ty jesteś szefem, dziecko podwładnym. Twój podwładny coś schrzanił, nie dotrzymał terminu, popsuł komputer, albo pomazał biurko. Serio? Pójdziesz mu przywalić? Słabo, prawda?