Okiem Żywiciela: Tym razem Wasz ruch? Co robimy źle?

Jest rzecz, a raczej cecha naszych dzieci z którą kompletnie nie umiemy sobie poradzić. Byliśmy wczoraj u znajomych i widząc pokój ich dzieci mało mnie szlag nie trafił. Mnóstwo pudełek z grami, książek, mniejsze i większe zabawki stały na wyciągnięcie ręki dziecka. Młodszy syn naszych znajomych wyjął spod stołu pudełko ciastoliny i zaczął się bawić na podłodze. Jak wróciłem po chwili do tego pokoju, właśnie pakował ciastolinę do pojemniczka i zaczynał zamiatać podłogę. Ma 5 lat! Pokoje moich dzieci wyglądają jak wysypiska śmieci albo strefa Gazy po nalotach.

Efraimstocher/pixabay

Nie chodzi o to, że nasze dzieci nie sprzątają. Co to to nie, po prostu na drugi dzień nie widać różnicy. Zygmunt potrafi sam posprzątać pokój, sam odkurzy podłogę, potrafią wieszać pranie, wycierać kurze. Nawet wykazują pewien entuzjazm robiąc to. Ale jeśli chodzi o odkładanie rzeczy na miejsce, albo pilnowanie żeby elementy układanki czy gry planszowej trafiły do odpowiedniego pudełka, to już wolna amerykanka, czasem się uda, a czasem znajdujemy pojedyncze elementy w tak dziwnych miejscach, że zastanawiam się czasem czy nie zalęgły Nam się złośliwe skrzaty.

Ostatnio kiedy demontowałem tylną kanapę w naszym samochodzie to okazało się, że ktoś tam wsypał średnich rozmiarów zestaw klocków lego. Zebrałem wszystko do pojemnika, a jak tylko zobaczył go Zygmunt to okazało się,że są tam zaginione legendarne klocki, po prostu święty Graal Lego. Oczywiście chciał już teraz zbudować z nich węża niszczyciela wszechświatów albo inne ustrojstwo. I co? I na drugi dzień rano znalazłem małego Uroborosa walającego się na podłodze w salonie. Szlag człowieka trafić może.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że przyczyny tej sytuacji należy szukać w nas samych i jestem jak najbardziej świadom tego, że nie pedantem, który z benedyktyńską skrupulatnością odkłada każdą rzecz w zagłębienie w półce, które zostało wygniecione przez dziesiątki lat odkładania danego przedmiotu dokładnie w to samo miejsce, ale jednak nauczyłem się utrzymywać bałagan jaki generuję w granicach, które uznaję za rozsądne i jeśli tylko bałagan przekroczy granice to zostaje zaatakowany i jak niepyszny wraca hen daleko za wyznaczoną granicę. Jestem typem skowronka i nie obce jest mi wstawanie w sobotę o 6 rano żeby ogarnąć to, co zaczyna mnie uwierać.

Jak zaszczepić dbanie o własne otoczenie dzieciom? Może zbiorowy umysł naszych czytelników będzie miał, jakiś pomysł, który będziemy mogli wypróbować? Nie chcę żeby od świtu biegali ze zmiotkami do kurzów, ale może żeby chociaż jak potknie się o zabawkę wstając z łóżka to może żeby odłożył ją na miejsce, a nie przeszedł dalej żeby potknąć się znowu wracając. Macie jakieś pomysły?