Znów mogę spokojnie czytać!

Kiedy jeździłam do pracy pociągiem uwielbiałam tę poranną godzinę mogłam wygodnie usiąść w pustym pociągu i czytać. Szczerze tęsknię za tymi chwilami. Jeszcze kiedy Zet był malutki mogłam spokojnie siedzieć w domu z książką. Potem udawało mi się znaleźć taką chwilę, jak chłopcy szli do łóżeczka, a mały Kazik spał mi na rękach. Mając rozbrykanego dwulatka na pokładzie nie zawsze udaje mi się znaleźć spokojny moment. Wieczorem mały idzie spać zwykle dopiero ze mną, a nawet jeśli nie, to i tak wieczorami piszę. Dlatego zaniedbałam ostatnio czytanie. Aż mi wstyd.

Nigdy nie brałam udziału w żadnych wyzwaniach typu nowa książka co tydzień i nie zamierzam tego robić, bo tu nie o liczby chodzi. Zaglądam na różne fajne blogi czytelnicze i aż się we mnie gotuję, kiedy czytam kolejną recenzję dobrej książki i wiem, że szanse, żebym ją szybko przeczytała są raczej marne. Dlatego stanęłam ostatnio przed naszą domową biblioteczką i wyznaczyłam sobie taki cel, że po prostu wybiorę z półki coś czego jeszcze nie czytałam i zacznę, najwyżej znów odłożę nie przeczytaną, albo będę czytać po trzy strony, kiedy się da.

Tak trafiłam na lekką niezobowiązującą książkę, którą wcześniej odłożyłam na półkę pod hasłem, jak będę potrzebowała czasu, żeby spokojnie wyjść z dobrego thrillera, to przyda się coś lekkiego.

"Moje miejsce na ziemi" Carole Matthews 

Na okładce przeczytałam, że Ayesha uciekła wraz z córką od brutalnego męża i znalazła schronienie w domu byłego gwiazdora pop, który choć sam ukrywa się przed ludźmi, to ma już pod swoim dachem tancerkę z nocnego klubu i wiecznie wkurzoną emerytkę. Każdy z mieszkańców rezydencji został delikatnie mówiąc przeczołgany przez życie i próbuje znaleźć spokój. Mimo,że wydawca zastrzega, że mąż Ayeshy nie daje za wygraną i będzie jej szukał, jakoś podziewałam się optymistycznej opowiastki. Takiej do pośmiania.

Wcale nie tak śmiesznie

Kilka razy w czasie lektury uroniłam łezkę i to niekoniecznie ze śmiechu, książka zmusza do refleksji nad losem kobiet. Hinduskie zaaranżowane małżeństwo miało być dla głównej bohaterki transferem do lepszego świata, okazało się piekłem i to dosłownie. Mąż wielokrotnie brutalnie ją bił łamiąc kości i wyrywając włosy, zastraszał równiej własnych rodziców. Ashaya znalazła się w prawdziwym więzieniu a przemoc, której doświadczała na oczach dziecka sprawiła, że dziewięcioletnia Sabina przestała mówić. Kobieta pod osłoną nocy zabiera dziecko i wyrusza w przygotowywaną wcześniej przez długie miesiące podróż do Londynu. Tylko tam nikt na nią nie czeka. Udaje się do fundacji pomagającej kobietom w podobnie dramatycznej sytuacji jak ona i tam niewiele brakuje, żeby też nie znalazła pomocy. Cudem trafiają wraz z córką do domu Haydena Danielsa - byłego gwiazdora pop. dalej fabuły Wam nie będę opowiadać.

Moje odczucia

Konstrukcja bohaterów jest raczej nieskomplikowana, a fabuła dość przewidywalna, ale i tak z przyjemnością pochłonęłam tą książkę. Być może sprzyjające okoliczności w postaci długich drzemek Kazika miały tu decydujący wpływ, a ja byłam faktycznie wygłodniała czytania, ale czytałam z wielką przyjemnością. Żadnych nużących opisów, bezsensownych przemyśleń bohaterów. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że każde zdanie w niej jest potrzebne. Choć oczywistym było od pierwszych stron, jak skończy się ta opowieść niczego nie przeskoczyłam, chciałam spędać czas z jej bohaterami i bardzo było mi smutno, kiedy dotarłam do ostatniej strony. Książka ukazała się w Polsce w 2016 roku, więc zdecydowanie nie można jej zaliczyć do nowości,za to jestem przekonana,że z łatwością wygrzebiecie ją w tanich księgarniach czy w bibliotece. Jeśli na nią traficie, to nie odrzucajcie przez infantylną okładkę. To dobre "babskie czytadło" zasługuje na uwagę.

Kolejny raz przekonałam się, że książki wydane prze HarperCollins są idealnie wyselekcjonowane dla mnie.