Okiem Żywiciela: Miłość liczona kaloriami

Karmienie dzieci to rytuał, czasem mam wrażenie, że jest to najważniejsza rzecz na świecie i nieustanny powód do zmartwień dla kobiet (przynajmniej tak mi się wydaje, że kobiety są wybitnie dotknięte tą przypadłością). Dziecko się śmieje, bawi, jest radosne i ewidentnie zadowolone z życia? Co z tego skoro na śniadanie zjadło tylko pół kanapki. Na pewno umrze z głodu przed zachodem słońca.

pixabay

Pierwszy raz się z tym spotkałem oczywiście u swojej Babci. Dużo się mną opiekowała, kiedy byłem mały i nie było ilości jedzenia wystarczającej, aby ją zadowolić. Zawsze była gotowa dorobić kanapek, albo dogotować ziemniaczków. Jak już byłem starszy, to zawsze tłumaczyłem to sobie tym, że Babcia pochodzi z pokolenia, które przeżyło wojnę, nie raz opowiadała jak jedli obierki z ziemniaków, bo tylko to było i po prostu ma głęboko zakorzenione w sobie, że jeśli już mamy jedzenie to trzeba je zjeść.

Okazuje się jednak,że to nie tylko to pokolenie postanowiło pompować w dzieci jedzenie aż spuchną, może to z kolei wina komuny i tego, że ciężko było dzieci poić octem i musztardą? Standardowo każda ciocia, stryjenka, wujenka i koleżanka rodziców zawsze proponowała jedzenie, jako taki zagajacz, początek rozmowy. Bigosiki, klopsiki, sałatki nie było świąt, którym nie towarzyszyłoby pochłanianie setek albo tysięcy kalorii.

Mamy XXI wiek, nie ma tygodnia, żeby nie powstała jakaś nowa zmieniająca świat żywienia dieta. Jak połączyć je wszystkie to człowiek jadłby tylko mięso dostosowane do swojej grupy krwi i to ze zwierząt jakie jedli jaskiniowcy zamieszkujący nasze tereny, a do tego bio warzywka hodowane na nawozie produkowanym przez jednorożce i elfie wróżki, a jednak czekolada i cukierki są świętym graalem wszystkich babć i dziadków.

Z jednej strony jest to logiczne, w końcu niczym nie da się łatwiej wywołać uśmiechu na twarzy bąbelka ale przecież wszyscy chcemy, żeby następne pokolenia były zdrowsze, sprawniejsze i żeby żyło im się łatwiej. Dlaczego więc napychamy ich od małego słodyczami i przyzwyczajamy do jedzenia ponad miarę? Ja jestem gruby i wiem, że jest to moja wina, ale wiem też, że gdybym był od małego przyzwyczajany do zdrowszych posiłków, to byłoby mi łatwiej. Może kiedyś doczekam się akcji "Kocham, nie tuczę". Życzę tego Wam wszystkim i sobie też.