Z pamiętnika (nie całkiem) młodej matki, epizod 2

Siedzę sobie, patrzę na ten biały ekran i zastanawiam się całkiem poważnie, co tu napisać, pomysłów mam kilka, ale żaden z nich nie obędzie się bez robienia zdjęć, których już teraz nie zrobię. Jest czwartek, 21:40. Ciemno na zdjęcia. Dom już śpi, a ja z Magdą Gessler w tle zastanawiam się, czy sobie nie odpuścić i nie pójść spać. Ale nie idę. Dużo tych pojedynczych dni już było, kiedy to sobie odpuszczałam, za dużo. A przecież blog miał być moją namiastką pracy, żeby nie wypaść z rytmu regularnego tworzenia.

Więc zdecydowanie nie będzie tu mazania. Będzie pisanie. Ale nie takie mądre, tylko takie człowiecze. Bo czasem ja też jestem człowiekiem, takim ze słabościami. Dobra jest tak dość często. Powiedziałabym, przez większość czasu, a jednak, jak większość internetowych twórców daję Czytelnikowi tylko część siebie, tą wygodną dla mnie i bezpieczną

A przecież nie zawsze jest różowo

Daleka jestem od polewania swojego obrazu lukrem i zasypywania go brokatem. Jednak prawda jest taka, że rzadko zdarza mi się uzewnętrzniać, kiedy mi nie idzie. A tym razem nie idzie mi od dobrego miesiąca. No jakoś nie mam serca do tego wszystkiego. I zanim napiszecie, że to wina wakacji i dzieci w domu, to zaprzeczę nie tylko z przyzwoitości, nie wiem co bym robiła, jakby ich nie było. Tak przynajmniej się nie nudzę.

Dość mazania

Mogłabym oczywiście wziąć kocyk, wiaderko na łzy i pochlipać chwilę w kąciku, ale nie chcę. Szukam więc sobie zajęć. Gotuję w ilościach niemożliwych do zjedzenia dla statystycznej rodziny. Cóż przynajmniej będziemy mieć zapasy w zamrażarce. Rozgrzebałam projekt plaża, ale ponieważ w deszczu niewiele mogłam robić na zewnątrz, to równocześnie rozgrzebałam projekt pokoik Kazika (serio pokoiczek 4m2 na razie będzie musiał wystarczyć). Mój mąż z lekkim przerażeniem w oczach jeździ po kolejne porcje palet. Na widok logo Pinteresta troszkę zaczyna mieć tiki nerwowe. Ale cierpliwie to wszystko znosi. Mam nadzieję, że uda mi się to wszystko zgrabnie w lipcu skończyć.

Własny bat

Zawsze jak jest mi gorzej skupiam się na tym, żeby wymagać od siebie więcej, nie tylko pisać, nie tylko robić zdjęcia, prowadzić dom i zajmować się dziećmi, ale też dołożyć sobie coś ekstra. To zajmuje moją głowę i wyciąga z tego marazmu, nie pozwala się w nim zagłębiać. To nie jest czas na czytanie książeczki w wygodnym fotelu, to raczej taki moment, kiedy zaczynam kosić trawę, bo jak się zmęczę, ale tak produktywnie, a nie na bieżni patrząc na telewizję muzyczną w fitness klubie, to mi jakoś łatwiej się robi.

Sorry za to "jękopisanie", chciałam inaczej, ale jakoś to mi wypadło. Sens przekazu miał być taki, że nie wierzcie we wszystkie lukrowane historie. Każdy, nawet największy optymista czasem ma się gorzej. Metody są dwie, albo usiąść i płakać, albo wziąć dupę w garść i zrobić wszystko, co w Twojej mocy, żeby wyjść z dołka. Powiem Wam, że ćwiczyłam obydwie metody i ta z działaniem, jakoś lepiej się u mnie sprawdza.