Matka czyta "Zapisane w wodzie" Paula Hawkins

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Pauli Haukins miało miejsce krótko po polskiej premierze "Dziewczyny z pociągu", debiutu literackiego autorki. Książka zbierała doskonałe recenzje, do kraju nad Wisłą przybyła jako bestseler. W mojej ówczesnej redakcji, gdzie nomen-omen pisywałam o literaturze właśnie, wszyscy dosłownie wyrywali sobie ją z rąk. Książka faktycznie czytała się szybko, ale poza przyjemnym stylem literackim, nie wywołała u mnie wielkich emocji.

Jakiś czas później trafiło w moje ręce nowe dzieło Haukins, przejrzałam ją pobieżnie i uznałam, że "Zapisane w wodzie" jest... nudnawe. Książka wylądowała na półce czekając na lepsze czasy. Cały zeszły rok te czasy nie nastąpiły, dałam jej szansę w zeszłym tygodniu. Pierwsze 70 stron zmęczyłam - dosłownie. Odcięłam się od bodźców, usiadłam z drzemiącym Kazikiem na kanapie zostawiając telefon, komputer i pilota do telewizora poza zasięgiem rąk i zaczęłam czytać. Potem było łatwiej.

Fabuła

Jules (nie Julia, tylko Jules) od lat unika kontaktu z siostrą, do której ma wielki żal za wydarzenia z przeszłości. Nel nie daje jednak za wygraną, ciągle dzwoni do siostry i zostawia na automatycznej sekretarce wiadomości. Pewnego dnia w drzwiach londyńskiego mieszkania Jules stają policjanci, którzy przekazują jej wiadomość o śmierci siostry.

Kobieta, choć wcale nie ma na to ochoty wyrusza w podróż do przeszłości. Jedzie do starego młyna, który niegdyś był letnim domkiem jej rodziny i świadkiem wielu dramatycznych wydarzeń. Ostatnio mieszkała w nim Nel ze swoją piętnastoletnią córką Leną. Jules musi zaopiekować się siostrzenicą, której nigdy nie widziała i która wcale nie ma ochoty na nawiązywanie relacji z ciotką.

Powrót do dawnego domu kosztuje Jules wiele, ona w odróżnieniu od siostry nienawidzi Topieliska. Nel fascynowała się tym miejscem i kobietami, które tam zginęły. Wielu mówi, że to zakątek samobójczyń, ale Nel uważała, że to miejsce, w którym pozbywano się kłopotliwych kobiet. Kto ma rację i czy Nel, ceniona fotografka, kochająca matka i pełna pasji kobieta skoczyła, czy została zepchnięta z urwiska? Była w końcu kłopotliwą kobietą. Mieszkańcy miasta jej nie znosili. Grzebała w ich przeszłości, tej, o której zapomnieć chcieli.

Akcja

Pierwszych sto stron było dla mnie drogą przez mękę, byłam przekonana, że znów prześwietliłam pomysł autorki, nic mnie nie zaskakiwało, a wielu bohaterów irytowało. Oczywistym było, że policjant prowadzący śledztwo ma coś za uszami, nastoletnia córka Nel doprowadzała mnie do szału pozostawiając niedopowiedzenia w swoich nudnawych przemyśleniach, które prowadziły mniej więcej donikąd.

Nagle w jednej trzeciej książki zorientowałam się, że wcale nie mam ochoty jej odkładać, ciągle próbowałam zgadnąć, co wydarzyło się tej strasznej nocy nad Topieliskiem, a moje typy co do sprawcy śmierci Nel co chwila się zmieniały. I przyznaję, dopiero na ostatniej stronie poznałam prawdę. Słaby ze mnie tym razem był Sherlock.

Opinia

Nie wrócę już do tej książki. Nie porwała mnie. Przyjemnie zaskoczyła, ale trochę za późno. Styl autorki nadal cenię i z pewnością sięgnę po kolejne jej dzieła, aczkolwiek uważam, że nazywanie jej Kingiem nowego pokolenia jest zdecydowaną przesadą. Paula Hawkins ma wielką łatwość budowania bohaterów ciekawych i zaskakujących, potrafi wejść do ich głów i wpuścić tam czytelnika. Nie udało jej się napędzić mi stracha, czytając o dramatycznych wydarzeniach swobodnie poruszałam się po ciemnym domu, nie zasłaniałam okien i chyba nie do końca pochłonął mnie ten świat. Gdybym miała ocenić książkę dałabym jej 3+ to taka ocena, która pozwala nie mieć poczucia zmarnowanego czasu, ale nie podarowałabym jej w prezencie wymagającemu czytelnikowi.

Tytuł: "Zapisane w wodzie"
Autor: Paula Haukins
Wydawnictwo: Świat Książki
Cena: ok. 22 zł
Ocena: 3,5/6