Film o mocno nietrafionym tytule

Tak, tak wiem, ten film jest w kinach od miesiąca, ale my w końcu dotarliśmy na seans w ostatnią sobotę, więc napiszę kilka słów, bo być może jeszcze się wybieracie i zastanawiacie, czy warto. Mam nadzieję, że pomogę Wam podjąć decyzję.

Pierwsza część tego filmu przypadła szczególnie do gustu Teodorowi i to głównie przez wzgląd na niego wybraliśmy się na sequel. Zarówno plakat, jak i tytuł sugerują, że przygoda Miśka z Północy rozegra się  w Nowym Jorku, nic bardziej mylnego! Owszem nowy król Arktyki jedzie do Stanów w towarzystwie syna Juniora, by odebrać klucz do Wielkiego Jabłka, tam przeżywa fascynującą (no dobra wcale nie aż taki bardzo) przygodę o podłożu kryminalnym. Ale po 40 minutach od rozpoczęcia seansu Miśki wracają na Arktykę.

Popatrzyliśmy na siebie z Żywicielem, oboje pomyśleliśmy to samo - wtopa po całości, bilety, popcorn, nachosy, wyjście na bogato z kompletem dzieci, Kazik siedzi spokojnie, starszaki się wkręciły, a tu koniec. Zdecydowanie za szybko. Ale, ale jest i ciąg dalszy. Bo idąc na "Miśków Dwóch w Nowym Jorku" tak naprawdę idziesz na dwie bajki, tylko krótsze. Druga część historii rozgrywa się w królestwie Miśka, bo po powrocie ze Stanów odkrywa, że ktoś kradnie mu lód. I to całymi wielkimi taflami, pod nieobecność króla zastępował go brat, który pozwolił wywieźć lód z Arktyki, żeby premier tajemniczego Oszukistanu mógł przerobić go na wodę butelkowaną.

Trzeba z tego jakoś wybrnąć i ratować Dom. Tak rodzi się pomysł trójmeczu w hokeja. Nie będę wchodzić w szczegóły, żeby nie psuć Wam zabawy. Film nie jest zdecydowanie produkcją oscarową, nie generuje też salw śmiechu, raczej delikatnie unosi kąciki ust widzów, ale i tak będę się upierać, że jest wart wizyty w kinie. Jest to pozycja idealna dla małych, bardzo wrażliwych widzów. Zdarza nam się czasem wychodzić z kina, albo uspokajać nasze płaczące dzieci, bo w większości bajek następuje moment krytyczny, kiedy to główny bohater cierpi niczym młody Werter, tu tego nie ma. Film jest może i nudnawy dla rodzica, ale stabilny. Nasze dzieci aż podskakiwały w fotelach, a my poszliśmy raczej jako osoby towarzyszące, więc w sumie spoko. Lemingi, jak i w pierwszej części, tak i tu robią robotę.

Junior zupełnie znika w drugiej, znacznie dłuższej części filmu, podobnie jak Nowy Jork, więc polski tytuł umówmy się mógłby być szczęśliwiej dobrany, a tak, jest zwyczajnie mylący. Ale cóż, po "Szklanej pułapce" powinniśmy być przyzwyczajeni ;)
Film ma ładne, choć wyłożone łopatologicznie przesłanie. Warto grać dla drużyny, przedkładać dobro ogółu ponad własne, jeśli sprawa tego wymaga. W czasach, kiedy wielu ludzi żyje w przekonaniu, że są pępkami świata, warto sobie przypomnieć, że czasem trzeba schować ambicje do kieszeni.