Czy ateista powinien składać życzenia na święta

Zastanawiałam czy pisać ten tekst, ale stwierdziłam, że trudno - co ma być to będzie, najwyżej mnie shejtujecie. Duża jestem, popłaczę chwilę w kąciku, otrę łzy, poprawię koronę i pójdę dalej. Ale jak Was znam, to mądrzy z Was ludzie i wiadro pomyj się nie wyleje. Pogadajmy sobie o inności. O tym czy dajemy sobie wzajemnie do niej prawo.

RyanMcGuaire/pixabay

Znajoma wychodząc w Wielki Piątek z pracy złożyła współpracownikom serdeczne życzenia na zbliżające się Święta. Została za to skrytykowana przez jedną z uroczych koleżanek. Dlaczego? A no dlatego, że (nazwijmy ją Kasia), wcześniej oświadczyła, że do wiary ma raczej luźne podejście. Wolne dni zamierzała spędzić u brata, jego dzieci poszły ze święconką do kościoła, Kasia oczywiście podzieliła się z bliskimi jajkiem i ośmieliła się nawet pożreć swoją porcję żurku. A przecież nie umyła okien, nie zamierzała zrywać się skoro świt na rezurekcję, ba, nawet na popołudniowej mszy próżno jej szukać.

Wiara a tradycja

Kasia obchodzi też Boże Narodzenie, nie ma swoich dzieci, ale jest funkcyjnym korpoludkiem, mówiąc wprost zarabia niezłą kasę, którą chętnie przepuszcza nie tylko na siebie, ale i na prezenty dla swoich bratanic. Kiedy w galeriach handlowych staje pierwsza choinka, Kasia rzuca się w wir zakupów. Ubiera choinkę, pakuje prezenty i dzieli się opłatkiem z rodziną. Kiedy oni idą na Pasterkę, Kasia wstawia zmywarkę, ogarnia jadalnię i pilnuje śpiących córek brata. Czy jest ateistką? Nie do końca, ale jakoś nie po drodze jej z "pracownikami kościoła", jak mówi, nie będę Wam opowiadać dlaczego, ale tak czy siak, w efekcie do kościoła nie chodzi. Czy przez to nie wolno jej składać ludziom życzeń? Oczywiście, że może. Kasia jest bardzo przywiązana do tradycji, kocha bliskich, którzy są wierzący i praktykujący, a poza tym Kasia szanuje to, że inni wierzą i składa im życzenia na "ich święta". Może.

W naszym domu

Nie wiem, czy kiedyś Wam o tym pisałam, ale Michał, czyli Żywiciel, deklaruje się jako osoba niewierząca. Mamy ślub kościelny (przysięga ateisty), nasze dzieci są ochrzczone, obchodzimy wszystkie święta. Michał dzieli się opłatkiem, goni do tego dzieci, na święta sam pakuje sobie koszulę, której normalnie nie nosi, bo po pierwsze szanuje poglądy innych, po drugie tradycja jest fajna, a po trzecie sama perspektywa posiadania kilku wolnych dni, które spędza z ludźmi, których lubi,  to jest okazja do świętowania. Niezależnie od wiary Michał jest człowiekiem wysokiej moralności, jego zasady życiowe są spójne z większością Dekalogu. Nigdy nie ośmieliłby się powiedzieć komuś, że jest gorszy, np. dlatego, że wierzy w coś lub kogoś, co jemu wydaje się absurdalne, bo kocha ludzi (bliźniego swego?).

Nie tylko święta

Szczerze mówiąc postawa koleżanki Kasi początkowo mnie rozbawiła (jakoś trudno było mi uwierzyć, że to się wydarzyło naprawdę), bo jeśli nie wolno jej składać ludziom życzeń na Święta, to czy mogła życzyć mi na moim ślubie (kościelnym), żebym była z moim mężem szczęśliwa? A moim dzieciom na ich chrztach, żeby byli szczęśliwymi ludźmi, żeby Łaska towarzyszyła im całe życie? Ja daję jej takie prawo, bo wiem, że składała te życzenia z serca. Kaśka, to jest świetna babka, osoba, o której śmiało mogę powiedzieć, że odda ostatnie majtki, jeśli ktoś będzie ich potrzebował.

Kochaj bliźniego swego...

Nie wiem jak Wy, ale ja chodziłam w szkole na religię, miałam szczęście do fantastycznych nauczycieli tego przedmiotu, o moim księdzu z liceum PISAŁAM JUŻ KIEDYŚ. W każdym razie mnie nauczyli, że najważniejsze przykazanie dla katolika to przykazanie miłości. Tak dla przypomnienia:

Będziesz miłował Pana Boga swego,
 z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich sił swoich.
A bliźniego swego, jak siebie samego.

Nie ma tam żadnego małego druczku o tym, że tylko tych, którzy wierzą w to co Ty masz kochać, jak siebie. Wszystkich, kurde, no wszystkich.  Moja przyjaciółka niedawno wyprowadziła się do małego miasta, jak sama o sobie mówi jest ciapatą (ojciec z Iraku) Ruską (mama), która ma niewiernego (słucha mocnej muzyki i nosi koszulki z logami heavy metalowych zespołów, głównie diabłami) męża i o zgrozo szczepi dzieci (tam gdzie mieszkają popularne są ospa party), jest delikatnie mówiąc na cenzurowanym. Jej święta (jest prawosławna) są później niż nasze, mimo to składa nam życzenia na nasze Boże Narodzenie i naszą Wielkanoc, my jej odsyłamy życzenia, potem, kiedy ona świętuje, też wysyłamy jej odpowiednie miłe słowa. Czy mamy do tego prawo i czy ona ma prawo pisać do nas? Mamy. Bo szanujemy się, kochamy jak przyjaciele, życzymy sobie wszystko dobrego nie tylko od święta. Czasem nie zgadzamy się ze sobą, ale gdyby ktoś z nas potrzebował nerki, to rząd potencjalnych dawców, niezależnie od wyznania i poglądów będzie długi.

Mi jako katoliczce w głowie się nie mieści, że ktoś może oceniać drugiego, kategoryzować, jako gorszego, tylko dlatego, że ktoś ma inny kolor skóry, inne poglądy polityczne, wierzy w coś innego, kocha inaczej. Potępiam złe zachowania. Są takie, które wykraczają poza moją miłość do bliźniego. Pedofilia, przemoc, brak tolerancji do inności - tego nie pojmę i moja miłość do bliźnich się tu kończy. Ale to, że ateista składa mi życzenia z okazji świąt? Serio?  To uważam za ukłon w moją stronę a nie potwarz.